Til að komast að rótum leiðarinnar þarf að ferðast yfir Skaftafellsjökul. Ef farið er í lok mars eða í apríl, þá ætti ekki að vera snjóhula á honum. Skaftafellsjökull er hinsvegar mjög sprunginn og hafa teymi tekið á bilinu 3-8 tíma að koma sér yfir jökulinn og að rótum fjallsins eftir því hvernig þau hitta á sprungusvæðin.
Björgvin Hilmarsson skrifaði eftirfarandi lýsingu á leiðinni eftir að hann klifraði hana árið 2012. „Þegar við komum upp undir vegginn byrjuðum við á að ganga upp snjóbrekkur, um það bil 3-400 metra að þeim stað þar sem fyrsta klifurspönnin hófst. Sú var ansi þunn til að byrja með og þurfti að læðast upp laust grjóthröngl þar til hægt var að komast í ís sem var til að byrja með af mjög skornum skammti. Eftir það tók við betri ís og svo brött snjóbrekka. Næsta spönn lá áfram upp bratta snjóbrekku og að klettahrygg sem við klifruðum upp á og hliðruðum svo eftir að næstu snjóbrekku sem leiddi okkur að brattara klifri. Framundan var svo klifur upp höft með misgóðum og misbröttum ís þar til við komum að þeim stað þar sem þessi nýja leið sameinast þeirri upprunalegu. Síðasti kaflinn upp á topp er sameiginlegur. Erfiðasta spönnin er sú fyrsta sem er sameiginleg með gömlu og nýju leiðinni en það er fimmtu gráðu íshaft.“
Frá toppi Skarðatinda er best að stefna í norður og þræða niður brekkur þar til að maður kemst niður austanmegin og niður á Skaftafellsjökul. Einnig er hægt að fara niður vestan megin og koma niður í Morsárdal. Báðar niðurleiðir eru varhugarverðar og þá sérstaklega leiðin niður í Morsárdal, félagi í Ísalp dó í þeirri hlíð stuttu fyrir frumferðina á Austurveggnum 1988.
FF: Jean-Baptist Deraeck, Sebastien Ibanez, Sébastien Ratel og Stephane Benoist.
Leiðin var áður þekkt sem „ÍBV“ og var í fjögur ár skrifuð á íslenskt teymi. 2016 komu hinsvegar í ljós upplýsingar um að leiðin hafi verið farin af frönsku teymi árið 2007 og tilkynnt um það inni á heimasíðu Ameríska alpaklúbbsins en létu engan vita hjá Ísalp eða á Íslandi yfir höfuð.
Finna má frábæra grein um leiðina ásamt leiðavísi fyrir Skarðatinda í ársriti Ísalp frá 2015.
Leiðin var farinn í tveimur tilraunum í febrúar og mars 2020 af þeim Bjarti Tý Ólafssyni og Rory Harrison.
Aðkoma
Farið var upp eftir Skatafellsjökli á fjallaskíðum frá bílastæðinu við Hafrafell. Aðkoman tók á milli 2 og 3 klukkutíma. Skíðin voru skilin eftir á góðum stað og haldið áfram gangandi upp um 300-400 metra þar sem eiginlegt klifur hefst.
Leiðin
Leiðin byrjar á 170 metra háum ísfossi sem klifraður er í þremur spönnum. Fyrsta spönnin hefst á bröttu hafti en er mun auðveldari eftir því sem ofar dregur og stefnir að gili þar sem aðalfossinn er. Næsta spönn hefst í gilinu og verður jafnt og þétt brattari eftir því sem á liggur. Tryggt er við ágætis stans eftir 60 metra. Þriðja spönnin er efsti partur ísfossins og er sú brattasta, AI4+ í um 50 metra.
Þaðan tekur við stór snjóbrekka með smá íshöftum í um 200 metra sem tryggt er á hlaupandi tryggingum upp til vinstri. Við lok snjóbrekkunnar er stoppað við nokkuð bratta ísaða klettar.
Næsta spönn liggur upp um 40 metra af hrímuðum klettum. Eftir klettahaftið var hliðrað eftir lítilli en langri snjósyllu á tæpum tryggingum. Ógerlegt að gráða þessa spönn en það þarf að fara hana með mikilli gát. Í fyrri tilraun á fjallið slepptum við syllunni og fórum áfram upp hrímaða klettana, við sáum síðar meir að hvoru tveggja hefði gengið upp til að koma okkur inn á seinni snjóbrekkuna.
Aftur var farið í hlaupandi tryggingar eftir snjóbrekkunni og leitað af veikleikum á hrímuðum klettunum fyrir ofan. Veikleikinn fannst milli stórra tveggja turna eftir um 120 metra af sam-klifri.
Sjötta spönnin liggur upp hrímið á síðustu tryggingum leiðarinnar sem hægt var að líða vel með. Sú sjöunda er sú fyrsta sem fær hreinlega Mix gráðu vegna aðstæðna þrátt fyrir að bergið hafi ekki verið móttækilegt þeim klettabúnaði sem við höfðum meðferðis. Upp stutt klettahaft og ská eftir litlum rampi og út fyrir horn inn í gil. Síðasta spönnin liggur upp gilið og þaðan upp stutt en nær-yfirhangandi klettahaft með íshrími á stangli. Tryggt með snjóhæl upp á topp
Niðurferð
Stefnd í norður þar til komið er að snjógili sem tekur mann niður að Skaftafellsjökli aftur. Gengið meðfram jöklinum að skíðunum og síðan er fínasta rennsli heim. Ferðin tók 18,5 klukkutíma.
Spannir
Spönn 1. AI4, 60 m
Spönn 2. AI4, 60 m
Spönn 3. AI4+, 50 m
200 metra snjóbrekka
Spönn 4. AI3+/4, 40 m
Spönn 5. Stór hliðrun, 50 m
120 metra snjóbrekka
Spönn 6. AI4, 40 m
Spönn 7. M4, 40 m
Spönn 8. M5, 20 m
End of the Line, TD+, AI4+, M5. FF. Bjartur Týr Ólafsson og Rory Harrison, 9. mars 2020
Til að komast að rótum leiðarinnar þarf að ferðast yfir Skaftafellsjökul. Ef farið er í lok mars eða í apríl, þá ætti ekki að vera snjóhula á honum. Skaftafellsjökull er hinsvegar mjög sprunginn og hafa teymi tekið á bilinu 3-8 tíma að koma sér yfir jökulinn og að rótum fjallsins eftir því hvernig þau hitta á sprungusvæðin.
Björgvin Hilmarsson skrifaði eftirfarandi lýsingu á leiðinni eftir að hann klifraði hana árið 2012. „Þegar við komum upp undir vegginn byrjuðum við á að ganga upp snjóbrekkur, um það bil 3-400 metra að þeim stað þar sem fyrsta klifurspönnin hófst. Sú var ansi þunn til að byrja með og þurfti að læðast upp laust grjóthröngl þar til hægt var að komast í ís sem var til að byrja með af mjög skornum skammti. Eftir það tók við betri ís og svo brött snjóbrekka. Næsta spönn lá áfram upp bratta snjóbrekku og að klettahrygg sem við klifruðum upp á og hliðruðum svo eftir að næstu snjóbrekku sem leiddi okkur að brattara klifri. Framundan var svo klifur upp höft með misgóðum og misbröttum ís þar til við komum að þeim stað þar sem þessi nýja leið sameinast þeirri upprunalegu. Síðasti kaflinn upp á topp er sameiginlegur. Erfiðasta spönnin er sú fyrsta sem er sameiginleg með gömlu og nýju leiðinni en það er fimmtu gráðu íshaft.“
Frá toppi Skarðatinda er best að stefna í norður og þræða niður brekkur þar til að maður kemst niður austanmegin og niður á Skaftafellsjökul. Einnig er hægt að fara niður vestan megin og koma niður í Morsárdal. Báðar niðurleiðir eru varhugarverðar og þá sérstaklega leiðin niður í Morsárdal, félagi í Ísalp dó í þeirri hlíð stuttu fyrir frumferðina á Austurveggnum 1988.
FF: Jean-Baptist Deraeck, Sebastien Ibanez, Sébastien Ratel og Stephane Benoist.
Leiðin var áður þekkt sem „ÍBV“ og var í fjögur ár skrifuð á íslenskt teymi. 2016 komu hinsvegar í ljós upplýsingar um að leiðin hafi verið farin af frönsku teymi árið 2007 og tilkynnt um það inni á heimasíðu Ameríska alpaklúbbsins en létu engan vita hjá Ísalp eða á Íslandi yfir höfuð.
Finna má frábæra grein um leiðina ásamt leiðavísi fyrir Skarðatinda í ársriti Ísalp frá 2015.
Til að komast að rótum leiðarinnar þarf að ferðast yfir Skaftafellsjökul. Ef farið er í lok mars eða í apríl, þá ætti ekki að vera snjóhula á honum. Skaftafellsjökull er hinsvegar mjög sprunginn og hafa teymi tekið á bilinu 3-8 tíma að koma sér yfir jökulinn og að rótum fjallsins eftir því hvernig þau hitta á sprungusvæðin.
Í frumferðinni á vegginn var tekinn með útilegubúnaður og tjaldað undir grettistökum við fjallsræturnar.
Orginal leiðin á vegginn byrjar í mikilli snjó brekku og fer síðan inn í Hvelfinguna sem ætti að vera full af ís. þegar komið er upp í hvelfingunni tekur við önnur snjóbrekka. Eftir seinni snjóbrekkuna teuk við belti ísfossa, þar sem að leiðirnar tvær á vegginn sameinast, þarna eru mestu erfiðleikarnir í leiðinni, WI 5 foss. Eftir aðal haftið slaknar aðeins á erfiðleikunum og klifrið upp á topp er ekki tæknilega erfitt, en tortryggt.
Klifrið upp vegginn tók um 5 tíma í frumferðinni. Frá toppi Skarðatinda er best að stefna í norður og þræða niður brekkur þar til að maður kemst niður austanmegin og niður á Skaftafellsjökul. Einnig er hægt að fara niður vestan megin og koma niður í Morsárdal. Báðar niðurleiðir eru varhugarverðar og þá sérstaklega leiðin niður í Morsárdal, félagi í Ísalp dó í þeirri hlíð stuttu fyrir frumferðina 1988.
FF: Snævarr Guðmundsson og Jón Geirsson, vor 1988, 1000m hækkun, gráða TD+
Eftirfarandi leiðarlýsing er frá Ívari Finnbogasyni, þegar hann fór leiðina 2005
#1
Hvelfingin, líklega um 150m af ís. Mest auðvelt 3.gr. Þegar við Gummi fórum þetta klifruðum við á hlaupandi tryggingum.
#2
Fyrsta hliðrun. Mest megins snjór og auðveldir klettar, tortryggt.
#3
Lítill foss, í okkar tilfelli mixuðum við upp hægramegin þar sem fossinn var akkurat í skotlínunni. Ekki vera of seint á ferð þarna.
#4
Auðveld hliðrun. Þessi brekka er ekki brött.
#5
Er ekki alveg viss um hvar við fórum upp þarna. Öll brekkan var ís og lítið mál að klifra hana.
#6
Stund sannleikans. Hér er maður kominn inn í lítið gil og inni í því er lítill foss. Ísinn er venjulega lélegur. Í okkar tilfelli voru engar millitryggingar og megintrygginguna var einfaldlega hægt að toga út úr slyddunni þegar það var tímabært.
#7
Lokaveggurinn var þunnur snjór og ís ofan á klettum. Hægt var að setja inn einhverja megintryggingu. Auðvelt klifur en gersamlega ótryggjanlegt. Þessi spönn endar á hryggnum.
#8
Þegar hér er komið brosir klifrarinn eins og hann hafi verið í trekant með Naomi Campell og Claudiu Schiffer.
Athugið að þetta er byggt á aðstæðum þegar ég og Gummi Spánverji fórum. Held 1999 frekar en 1998. Þó að það séu reyndar nýjustu upplýsingar um aðstæður á veggnum eru þær ekki alveg up to date! Auk þess er langt síðan og ekki endilega víst að ég muni allt satt og rétt. Enda á þetta að vera ævintýri, ekki satt?
Mann ekki tímasetningar en held við höfum lagt af stað klukkan 05:00 og verið komnir í Skaftafell (tókum niður tjaldið á leiðinni) klukkan 22:30. Líklega tekur það amk 4 tíma að komast undir vegginn frá Skaftafelli. Best að fara inn á miðjan Skaftafellsjökulinn þar sem hann er minnst sprunginn.
Til að komast niður er farið í norður eftir hryggnum og svo niður á jökulinn. Athugið að allir fara of snemma niður og komast í vændræði í ansi bröttum kletta brekkum.
Góða skemmtun og takið fullt af myndum, við frændurnir vorum of stressaðir til að taka myndir.
