Mynd fengin frá http://www.mountainsoftravelphotos.com/Lhotse/Main.html
Þann 16. maí, klukkan 10:20 varð John Snorri Sigurjónsson fyrstur Íslendinga til að stíga á topp Lhotse. Þessu er sagt frá á heimasíðu styrktarfélagsins Líf.
Lhotse er hluti af Everest fjallgarðinum og er fjórða hæsta fjall í heimi, á eftir Everest, K2 og Kangchenjunga, öll í Everest fjallgarðinum. Lhotse er 8.516 m á hæð og tók það John Snorra um 17 klukkustundir að ganga upp á tindinn sjálfan og fjórar stundir niður aftur.
Næst er John Snorri að miða á að klífa fjallið K2 sem er það næst hæsta í heimi, 8.611 m, en jafnframt það erfiðasta og hættulegasta. Aðeins um 300 manns hafa náð á tind K2 en 77 hafa látið lífið við það að reyna.
Við óskum John Snorra alls hins besta í þessum leiðangri og hlökkum til að heyra fleiri fréttir af framvindu ferðarinnar.
Ísalp hefur um árabil átt og séð um skálann Bratta í Súlnadal í Botnssúlum. Skálinn hefur lent í ýmsum hremmingum í gegnum tíðina. Farið var með nýjan skála upp í Súlnadal í mars 1983. Gengið var frá honum þannig að hann myndi þola vond veður þar til að gengið væri endanlega frá honum um sumarið. Sautjánda apríl gerði hins vegar fárviðri af norðaustri. Að sögn bænda í Brynjudal var þetta alversta veður í áraraðir og fuku meðal annars þök af húsum þar. Í þessu veðri fauk Bratti í heilu lagi og brotnaði niður í spýtnabrak. Strax var hafist handa við endurbyggingu og 1984 var kominn upp nothæfur skáli.
2011 var Bratti aðframkominn vegna slæms viðhalds og var fluttur í bæinn til lagfæringar. Árið 2014 fékk klúbburinn nýjan og veglegan skála að gjöf frá bílaframleiðandanum Land Rover og kemur sá skáli til með að leysa Gamla-Bratta af hólmi. Gamli-Bratti var gefinn til að rýma fyrir þeim nýja og hann þjónar nú sem verkfæraskúr við sumarbústað á Suðurlandi.
Til stendur að flytja nýja skálann upp í Botnssúlur næsta vetur í samstarfi við Ferðafélag Íslands.
Frá Bratta eða úr Súlnadal, einnig þekktur sem Súlárdalur er hægt að stefna á nokkrar mismunandi Súlur. Skráðar eru leiðir í Hásúlu, Miðsúlu og Syðstusúlu en líklegt þykir að hægt sé að fara leiðir í Vestursúlu eða í Súlnabergi.
Norðvesturhlíð
5. Tog – Gráða II
5a. Þel – WI 3
6. Dráttur – Gráða II
2. Háasúla (1023m) Lægsta súlan í Botnssúlum, að frátöldu Súlnabergi. Ekki er vitað hvort um kaldhæðni hafi verið að ræða þegar að þessi tindur var nefndur eða hvort að fólk hafi almennt haldið að Háasúla væri hæst.
Norðurhlíð
Norðurveggur – WI 3
Vesturhlíð
7. Vesturgil – Gráða II
8. Norðurgil – Gráða II
3. Miðsúla (1086m)
Jafn há og Vestursúla og stendur næst skálanum Bratta. Leiðirnar á norðurhlíðinni eru nefndar eftir frægum persónum úr Andabæ Ripp, Rapp og Rupp. Bræðurnir þrír eru jafnhæfir í öllu, hvort sem um er að ræða að gáfnafari, leikhæfni í tölvuleikjum, og eru allir jafnir að hæð og þyngd, þetta kemur saman við leiðirnar þrjár sem eru allar Gráða I/II og eru 90-100 m
Suðausturhlíð
9. Direct – Gráða II/III
10. Sveigjan – Gráða I
Ein af þremur leiðum á Tindinn, 1251 m háan klettastapa sem Tindfjöll eru kennd við.
Frá Efstaskála (Ísalp skálanum) er um 300 m lækkun niður í gil Þórólfsár. Þaðan um 700 m hækkun á Tindinn.
Áætlaður göngutími: 4-6 klst. úr Efstaskála upp að Tindi. Auk þess má ætla 1-2 klst. í klifrið upp á Tindinn.
Farið er upp Tindinn að suðaustan. Er það um 80 m hátt klifur, fært bæði vetur og sumar, en mun aðveldara í hjarni og ís. Er þetta ca. 2.-3ju gráðu snjó/ís-klifur. Að sumarlagi er fátt um góðar tryggingar, bergið yfirleitt laust.
Ein af þremur leiðum sem liggja upp á Tindinn, 1251 m hár klettastapi sem Tindfjöll eru kennd við.
Frá efsta skála (Ísalp skálanum) eru um 5 km að Tindinum, um 2-2,5 klst og 1-2 tímar í klifrið sjálft.
Þægilegt er að klifra SV hrygginn upp á Hornklofa og halda svo eftir hryggnum sem liggur í suður þar til komið er að Tindinum.
Norðurhlið Tindsins
Norðurhlið Tindsins
Norðurhlið Tindsins
Norðurhlið Tindsins er talin erfiðari en suðurhlíðin, trúlega ófær að sumri til. Bestu aðstæðurnar yrðu seinni hluta vetrar og að vori til, í ís og harðfenni. Þessi hlið Tindsins var fyrst klifin, svo vitað sér, í apríl 1979. Klifrið er um 80 m hátt, meðalhalli 55°, tvö höft þó um 70° brött. Telja má þetta 3ju gráðu snjó/ís-klifur. Lagt er upp frá lægð í háhryggnum, rétt norðan undir Tindinum. Er þá fyrst farið yfir í bratta austurhlíðina, síðan upp klettahaft, oft ísi lagt. Er þá komið upp að klettarana, þaðan haldið upp snjólænu norðan í Tindinum sem liggur upp á hæðsta kollinn.
FF: Jón E. Rafnsson og Guðjón Ó. Magnússon, 28.04 1979, WI 3
Eftir stofnun Íslenska alpaklúbbsins var þessi drangi fyrsta frumferðin sem að var farin í nafni klúbbsins og um það birtist lítil fréttagrein í öðru tölublaði af Ísalp fréttabréfinu.
Þar segir: Kerlingin í Kerlingarfjöllum var klifin helgina 29.-30. október af Helga Benediktssyni, Arngrími Blöndahl og Arnóri Guðbjartssyni. Þeir voru rúma 5 tíma að klifra upp og lá við að þeir klifu í hring á leiðinni upp. Hæðin á Kerlingunni reyndist vera um 23m brekkumegin en nálægt 30m hinu megin. Hún er úr móbergi og hefur ekki verið klifin áður, að því að bezt er vitað. Þeir félagar skildu kræklóttan fleyg eftir uppi á toppnum.
Þar er klifrinu lýst aðeins nánar: Kerlingin er gerð úr þursabergi, sem er mjög laust í sér, og verða fleygafestur þar af leiðandi mjög ótryggar. Nauðsynlegt er að nota stiga við hluta klifursins, vegna þess, hve handfestur eru fáar og ótryggar.
Við byrjuðum á austurhlið klettsins, og var þar fyrir um 5 m hár veggur, þverhníptur. Fyrir ofan hann varð fyrir sylla, og fikruðum við okkur þaðan nokkra metra upp stalla , en fórum þó ávalt lítið eitt til hliðar, réttsælis. Þá varð fyrir okkur veggur ca. 70° brattur, en sléttur eins og sópað stofugólf. Rákum við þar tvo fleyga beint inn í steininn, en þeir voru ekki fastari en svo að þeir rétt héldu þyngd eins manns.
Þegar þessi veggur varð á enda, komumst við á gríðarmikla syllu í 20m hæð, en þar fyrir ofan var slúttandi veggur um 4-5 m hár, og var bergið í honum líkt og jökulruðningur, samþjöppuð möl, sem molnaði við hamarshögg. Þarna stöldrum við lengi við og reyndum árangurslaust að finna leið framhjá. Reyndum við marga fleyga þarna, en þeir bognuðu flestir. Að lokum komum við lengsta fleygnum okkar inn, reyndar svo kyrfilega, að erfiðlega gekk að losa hann síðar.
Eftir að þessi hindrun var yfirunnin, var greið leið upp á topp, en toppur klettsins er tvíklofinn, og kemst aðeins einn maður fyrir á þeim hærri í einu.
Frá 1977 og næsta áratuginn um það bil var mjög vinsælt að fara á Kerlingu. Eftirfarandi skopmynd birtist í 21. tölublaði Ísalp fréttaritsins.
FF: Helgi Benediktsson, Arngrímur Blöndahl og Arnór Guðbjartsson 30. október 1977
Kerlingarfjöll eru fjallgarður á hálendi Íslands, nálægt Kili og mitt á milli Langjökuls og Hofsjökuls. Kerlingafjöll eru nefnd eftir dranga við Kerlingartind sem heitir Kerling.
Á Kerlingafjallasvæðinu er aðeins ein klifurleið þekkt, en það er á drangan Kerlingu.
Dagana 16. og 18 maí heldur Ísalp upp á hina árlegu BANFF fjallakvikmyndahátíð. Hátíðin verður haldin í Háskólabíó og byrjar klukkan 20:00 bæði kvöldin. Myndirnar síðustu ár hafa verið frábærar, frumlegar og spennandi og myndirnar í ár eru enginn eftirbátur þeirra. Sjá nánar á isalp.is/banff.
Vegvísir er níutíu metra IV-V gr. (IV+) ísfoss í botni Blikdals í Esjunni. Fossinn var klifraður i fjórum stuttum spönnum. Aðalerfiðleikarnir fólust í tveimur litlum Þökum og lengd leiðarinnar. Þegar fossinn er í góðu ástandi er hann með skemmtilegustu leiðum sem hægt er að klifra, segir Páll Sveinsson, annar þeirra sem leiðina fóru. Mestar líkur eru á að leiðin sé í góðu ástandi seinni hluta vetrar eftir snjólétt tímabil.
FF: April 1991, Páll Sveinsson og Guðmundur Helgi Christensen.
Leiðin liggur upp gil vinstra megin við leið nr. 12. (Lauganípugil vestara). Hún byrjar í stuttu 4. gr. íshafti, síðan tekur við snjóbrekka upp að stuttu 3. gr. klettahafti, að lokum tekur við snjógil upp á brún. Leiðin er um 200 metra löng.
FF: Haraldur Örn Ólafsson, Ingimundur Stefánsson og Stefán S. Smárason, febrúar 1990
Tindaborg (1695 m) er tindur sem skagar upp úr ísfallinu í Svínafellsjökli, mitt á milli Hvannadalshnúks og Hrútfjallstinda. Tindurinn er einnig þekktur sem Fjallkirkja eða Tröllkirkja á meðal fjallamanna. Þessi tindur er aðeins fær í vetraraðstæðum þegar að snjór og ís hafa myndast á Kirjunni. Oft duga þessar vetraraðstæður fram í maí en þegar að bergið er bert verður veggurinn ókleifur vegna þess hver lélegt bergið er í tindinum.
Aðkoman um Svínafellsjökul fer upp austan megin á honum, yfir skriðuna sem nú er komin á hann og upp austan megin við ísfallið, þar hafa einhver teymi tjaldað en vel gerlegt er að fara upp og niður á einum löngum degi. Stefnt er á vinstri (vestari) hlið Kirkjunar og farið norður fyrir.
Einnig er hægt að koma að Tindaborg frá Hvannadalshnúk, þá er gengið norður fyrir Hnúkinn og þaðan beint niður að Kirkjunni.
Þriðja leiðin að Kirkjunni er að fara frá Dyrhamri og vestur fyrir Hnúkinn.
Myndin hér að neðan sýnir leiðina frá Svínafellsjökli á Hvannadalshnúk með viðkomu við Kirkjuna
Var það allerfitt klifur upp NA -hlíðina, 100m háan ísvegg. Voru þeir félagar 4 1/2 klsti úr tjaldstað, í um 400 m hæð á Svínafellsjökli, upp að Kirkjunni. Klifrið tók síðan 4 tíma og notuðu þeir ísskrúfur til tryggingar enda meðalhalli brekkunar 60-70°.
Þessi leið var um tíma erfiðasta ísklifurleið á íslandi og var fyrst til að fá fjórðu ísklifurgráðuna
Leiðin er beint á móti Grafarfossi sjálfum en nær að fá aðeins minni sól þar sem að hann snýr betur.
Flestir láta sé nægja að klifra bara fossinn sjálfan sem sést á myndinni en einnig er hægt að elta gilið sem klifrað er upp í. Viðtekur að mestu snjóklifurleið með stöku íshöftum
WI 2/3, 650 m ef farið er alla leið.
FF: Jón Geirsson og Snævarr Guðmundsson, 06.03 1983
Grafarfoss er breitt ísþil undir Kistufelli í Esjunni. Allmörg afbrigði af fossinum hafa verið farin en þau hafa ekki fengið nöfn og teljast því ekki sér leiðir.
Venjulega er bílnum lagt nálægt bænum Kistufell (sjá kort) og gengið þaðan. Gangurinn að fossinum er 20-30 mínútur. Athugið að vegirnir hér geta verið torfærir þegar mikið hefur snjóað.
Útgáfurnar af Grafarfossi eru á bilinu WI4-WI5 og veltur þetta á leiðarvali og aðstæðum hverju sinni. Fossinn snýr ekki alveg í suður en fær samt töluverða sól og á ísinn það til að bakast og verða illtryggjanlegur á köflum. Fossinn er oft svolítið blautur í miðjunni og sökum sólarinnar vill drjúpa úr honum í efri hlutanum.
Upprunalega útgáfan er lengst til hægri í kverkinni (númer 1 á yfirlitsmynd), telst það afbrigði vera um WI4 og er um 65 m. Fossinn er almennt brattari í miðjunni og leiðirnar 2-5 því jafnan erfiðari. Nettur hellir er oft notaður sem stans í afbrigðum 2 til 4. Fyrir þá sem vilja fá sem mestan tíma á ísnum þá er leið 6 valin og hægt að stýra erfiðleikagráðunni niður eða upp á við.
Boltað sigakkeri er í berginu efst og er það merkt á yfirlitsmynd með bókstafnum A. Til að síga alla leið niður þarf tvær 70m línur en oftast er hægt að komast í snjóröndina og úr mesta brattanum með 60m línum sem teygðar eru til hins ítrasta. Í gljúfrinu safnast mikill snjór sem kemur sér illa þegar paufast er að fossinum en kætir jafnan þegar sígið er niður á 60m línum.
FF: Björn Vilhjálmsson og Einar Steingrímsson, 20.12 1980.
Lagt við Kistufell og örvunum fylgt.
Hin ýmsu afbrigði Grafarfoss. Sigakkeri er merkt með bókstafnum A.
Vestan við upprunalegu leiðina og lítið eitt strembnari. Fylgir stöllum inn í áberandi stromp og þaðan upp á góða syllu. Síðan er farið upp víða sprungu og klaufina austan megin við toppinn. Efsti hluti leiðarinnar er sameiginlegur upprunalegu leiðinni
FF: Stefán Steinar Smárason og Leifur Örn Svavarsson sumarið 1989, dótaklifur, tvær spannir 5.6
Vestasta leiðin á Ingimundi. Nokkuð augljós S-laga sprunga, ca. í miðjum Ingimundi vestanverðum, er klifruð. Síðan er farið upp sprungu sem liggur upp á toppinn vestan megin við hærri tindinn.
FF: Björn Baldursson og Stefán Steinar Smárason, sumarið 1991, dótaklifur, tvær spannir 5.8
Sextíu metra ísfoss af gráðunni IV – V (IV+) gráðu. Ísfossinn samanstendur af tveimur mjóum tíu metra ískertum sem standa hvort upp af öðru, eftir það er strembið klifur upp íshröngl. Ísfossinn var klifinn um áramótin 90-91. Fossinn er á milli Skagfjörðsskála og göngubrúarinnar yfir Krossá í Þórsmörk.
FF: Páll Sveinsson og Guðmundur Helgi Christensen. 1990-1991
Miðfellstindur í Skaftafellsfjöllum páskana ’90 var Miðfellstindur (1430 m) klifinn af þeim Leifi Erni Svavarsyni og Hjörleifi Finnssyni. Fóru þeir upp suðurhlíðina sem telst 3. gráða og er 400 m löng og liggur leiðin upp stutt íshöft og snjóbrekkur.
FF: Leifur Örn Svavarsson og Hjörleifur Finnsson, páskar 1990, gráða 3, 400 m
Hátindur Svínakambs sem liggur á milli Tindaborgar og Dyrhamars. Klettadrangur, klifrið upp á hann er meira klettaklifur en ísklifur.
Svínshaus er 30m há hlettaspíra sem stendur upp úr Svínakambi og nær í 1550 m hæð. Klifrað er af einhverju leiti á ís en mest á bergi. Í frumferðinni náðist bara að setja inn eina millitryggingu, lykkja (slingur) utan um nibbu.
FF: Björgvin Richardsson og Óskar Þorbergsson, páskar 1983, gráða IV
