Svör sem þú hefur skrifað
-
Svör
-
Gleðilegt ár allir,
Fyrst minnst var á K2, þá eru hér nokkur klipps frá amerískum leiðangri á fjallið síðasta sumar, svona fyrir þá sem eru að gæla við að skoppa þarna upp:
http://sharedsummits.com/content/view/2/5/
Þetta virðist nú eiginlega allt of auðvelt, í það minnsta miðað við hrakningarnar sem Joe Tasker lýsir í Savage Arena. Mæli eindregið með þeirri bók og reyndar öllu ritsafni þeirra félaga, Taskers og Boardmans, sbr. þráðinn hans Ívars hérna um daginn. En Tasker og Boardmann týndust einmitt á Everest árið 1982. Annars ótrúlegt hvað þessum drengum datt í hug, t.d. kemur fram í bókinni að Joe keypti bíldruslu sem hann keyrði svo niður til Indlands til að klifra nýja leið á Dunagiri. Hann tók svo rútuna til baka frá Kabúl þegar bílinn gaf upp öndina.
Rakst líka á skemmtilega ferðasögu tveggja Breta frá Eiger Nordwand núna í haust. Þeir virðast hafa farið þetta mest upp á viljanum, kannski líka það sem skiptir mestu máli á endanum. Væri reyndar gaman að fá hér einhverjar svona hetjusögur í þessum dúr frá bæði nýjum og gömlum Ísölpurum!
http://www.markseaton.com/stories/eiger.htm
http://www.kodakgallery.eu.com/I.jsp?c=ua4t2ml.byiq7d0t&x=0&y=ri7hrqkv, JLB
Gleymdi reyndar einum link
http://www.ines-papert.de/files/videos/island.mp4
Best að opna þetta í Apple QuickTime
Bragi, minni á að þú lofaðir að skrifa grein í næsta ársrit um fyrirbærið „klifurnördinn“.
Smellpassa ekki þessir gaurar alveg við þá skilgreiningu sem þú varst með?
http://www.youtube.com/watch?v=fTTRNsyRUso
Annars er Andy með margar helv. flottar myndir á flickr-síðunni sinni (linkar neðst á psychovertical.com)
Hérna kemur stutt frásögn af jólaklifri ÍSALP núna á laugardaginn.
Stjórn ÍSALP auglýsti fyrir nokkru jólaklifur sem undirritaður skráði sig að sjálfsögðu í, engin spurning að taka þátt í öllu skemmtilegu sem klúbburinn stendur fyrir. Stefnan var sett upp í Elífsdal, veðrið eins og best gerist og hélst þannig allan daginn, gott skjól í dalnum fyrir vindi fyrir utan smá ofanfok af fjallinu þegar á leið. Að því er best varð séð voru flestar leiðir í góðu standi þrátt fyrir asahláku vikuna á undan.
Eftir þetta venjulega brekkutölt, pælingar í kennileytum og nokkrar frægðarsögur af klifi á þessum slóðum (ásamt fínum tipsum um hvernig hægt er að bjarga sér ef WC rúllan gleymist heima) var komið að verkefni dagsins, Einfara sem var í fínum aðstæðum. Broddar voru því spenntir á og axirnar mundaðar. Þótt það komi málinu ekkert við þá lúkkaði undirritaður svo sem ekki neitt vel með fetlana á sínum öxum, en til allrar hamingju voru legghlífarnar látar óhreyfðar í bakpokanum.
Hópurinn sem taldi sex manns skipti sér í tvær línur og síðan hófst bröltið. Reynsluboltarnir sem fullyrtu fyrst að að þetta væri nú bara klassísk 3ja gráða voru samt eitthvað farnir að tala um „stífa 3ju gráðu“. Þeir sem voru með tæknina á hreinu fóru þetta samt áreynslulaust án meðan aðrir lömdu og spörkuðu ísinn af öllum kröftum, lafmóðir og svitastorknir. Allir hreyfðust samt upp á við og kláruðu fyrstu spönnina.
Í annarri spönn fór svo að verða virklega gaman, ekki síst eftir að einhverjir tóku upp á því að taka teygjustökk í línunum og jafnvel að fleygja frá sér öxum í leiðinni. Það var meira að segja stungið upp á því að endurskíra leiðina Eplatré með vísun til ofþroskaðra ávaxta sem eiga til að falla til jarðar. Þarna skildu leiðir, á meðan sumir sigu bara niður kröfsuðu aðrir sig áfram upp í gegnum tortryggt ísfrauð og síðan snjóhengu á brúninni. Hlýtur að hafa verið mikið afrek því fagnaðarópin heyrðust langt niður í dal!
Þeir sem ekki fóru alla leið upp voru komnir í bæinn um hálf átta en hinir að verða níu. Að sjálfsögðu fóru allir beint í jólaglögg klúbbsins og skemmtu sér vel. Þetta var glæsileg ferð og vil ég þakka ferðafélögunum, Freysa, Skabba, Bjögga, Gulla og Braga fyrir skemmtilegan dag!
JLB
Sælir Skabbi og Bragi, væri alveg til í að kíkja með ykkur, t.d. í Elífsdalinn. Fínt að nota dótið sitt í eitthvað annað en að festa niður svalahandrið!
Flott umræða sem líka tengist fyrra spjalli hér á vefnum um tilgang og hlutverk ÍSALP.
En svona horfir þetta mál við mér:
ÍSALP á og hefur í sinni umsjón tvo fjallaskála (segjum kannski frekar tvo fjallakofa). Núna eru tveir valkostir sem við félagsmenn stöndum frammi fyrir:
(1) Ákveða að rekstur fjallaskála SÉ verkefni félagsins.
Ef það er niðurstaðan þá gerum við þetta vel – eða er það ekki? Því að með því að sinna þessu verkefni illa eða ekki neitt þá erum við einfaldlega að ákveða að báðir skálar félagsins haldi áfram að grotna niður, fáum til gagns og félaginu til lítils sóma.
Það er auðvitað ekkert „hardcore“ við það að reka skála á hálendinu – en það kostar hins vegar peninga og vinnu okkar félagsmanna. Þetta þýðir líka að með því að vera félagi í ÍSALP þá ertu um leið að skuldbinda þig til að leggja þitt af mörkum í það verkefni – les vinnuferðir, fjárútlát og styrkjabetl. Svona skálar eru nefnilega ekki bara reknir fyrir tilfinningasemi og nostalgíufíling. Mér finnst það samt talandi dæmi um áhugann á þessu verkefni ÍSALP hvað lítið hefur þokast síðustu árin og þá ekki síður að eftir að tillaga stjórnar um söluna kom fram þá hefur bara einn einasti einstaklingur boðist til að leggja fram sína vinnu!
(2) Ákveða að rekstur fjallaskála SÉ EKKI verkefni félagsins.
Ef rekstur fjallaskála er ekki það sem við viljum eða getum beint okkar kröfum að þá einfaldlega ákveðum við að hætta þessu verkefni. Þarf það að vera eitthvað slæmt? Er þetta ekki bara dæmi um að ákveða hver sé okkar kjarnastarfsemi – (hard) core business! Er annars eitthvað varið í það að eiga niðurnídda skúra uppi á fjöllum?
Ef þetta er niðurstaða – auðvitaða að vel athuguðu máli – þá komum við verkefninu í hendur þeirra sem við treystum best fyrir því (eða höldum flotta áramótabrennu!). Þarna koma að mér finnst tveir aðilar til greina:
Ferðafélag Íslands en þess má geta að fyrr á þessu ári keypti félagið gamlan skála á Fimmvörðuhálsi, Baldsvinsskála, sem á sínum tíma var reistur af Flugbjörgunarsveitinni á Skógum en hafði vegna vanrækslu síðari árin grotnað niður (er því uppnefndur Fúkki af mörgum!). Veit svo sem ekkert meira um hvaða áform FÍ hefur um endurreisn á skálanum, í það minnsta hefur lítið komið fram um það opinberlega eftir fréttina um kaupin á sínum tíma (www.fi.is/forsida/frettasida/nr/665/).
Einnig fimmst mér vel koma til grein að ræða málið við Útivist. Þeir tóku nefnilega yfir gamlan skála Fjallamanna á hálsinum og endurreisti hann af miklum myndarskap árin 1990-91. Að endurreisa er þó kannski ofsagt því í raun og veru var sá gamli alveg rifinn og nýr skáli byggður við hliðina. Mjög fróðlegar myndir á:
Mín tillaga er þessi:
Fundurinn þann 5. des. sé vettvangur til að ræða málin betur en að öllum ákvörðunum sé fresta til aðalfundar, væntanlega í febrúar 2008. Tíminn þangað til verði notaður til að kanna betur hug félagsmanna til skálareksturs félagsins og hvaða grundvöllur sé raunverulega til að halda honum áfram. Ákvörðun um framhaldið, skálarekstur sem stendur undir nafni eða að öðrum kosti ráðstöfun skálanna til annarra, verði frestað til aðalfundar.
kveðja,
JLBMjög gott framtak hjá stjórninni að taka upp þetta mál hvernig sem þessi tillaga um sölu verður svo afgreidd. Þetta er einmitt það sem þurfti til að ýta við fólki varðandi skálamál ÍSALP!
Sýnist að það sé þrennt til í stöðunni:
1) Gera ekki neitt – Er mjög auðvelt því það kostar ekki neitt, hvorki peninga né vinnu. Gallinn við þessa leið er bara að skálarnir grotna niður, félagsmönnum til lítils gagns og ÍSALP ekki til sóma. Botni er gott dæmi.
2) Taka til hendinni um viðhald og rekstur skálanna – Þessi leið heldur í þá hefð að ÍSALP eigi sína skála, raskar heldur ekki tilfinningum þeirra sem í gegnum tíðina hafa lagt sitt af mörkum vegna þeirra. Galli: Kostar peninga og vinnu sem hingað til hefur ekki legið á lausu hjá félagsmönnum.
3) Koma skálum í hendur aðila sem geta og vilja sjá um reksturinn, en tryggja ÍSALP-félögum afnotarétt. FÍ hefur það sem eitt af sínum aðalhlutverkum að reka skála á hálendinu og hefur miklu meiri reynslu á þessu sviði en ÍSALP. Kosturinn er að við njótum aðgangs að betri skála án þess að þurfa að kosta öðru til en skálagjaldi og góðri umgengni. Gallinn samt auðvitað að það er viss „ósigur“ að þurfa að viðurkenna að við stöndum ekki undir þessum rekstri sjálf.
Persónulega styð ég leið 3 sem mér finnst sú eina raunhæfa með tilliti til kostnaðar og ábata. Tek samt fram að ég hef aldrei notað Tindfjallaskálann utan að kíkja þar einu sinni inn. Skal líka alveg viðurkenna að ég sé ekki fyrir mér að nota neitt þessa skála né heldur að leggja fram peninga eða vinnu vegna þeirra.
kv,
JLBPS. Ef niðurstaðn er að Ísalp eigi áfram skála legg ég til að Tindfjallaskáinn verði tekinn upp og fluttur í nágrenni Skaftafells/Hnappavalla. Myndi gera meira gagn þar, tryggja meiri notkun og skapa meiri stemmingu.
Lagðist í smá grúsk, rigning úti og nennti ekki í fjallgöngu!
Eru alpaklúbbar annars staðar að höfða til fámenns hóps „ofurklifrara“ eða skilgreina þeir sig sem vettvang sem þjóni stærri hópi fjallamanna, bæði byrjendum og lengra komnum?
Vissulega eru til mjög „hard-core“ klúbbar (svo maður noti það flotta orð), t.d. segir á heimasíðu „The Alpin Club“ í Bretlandi (www.alpine-club.org.uk): „To become a Full Member, we ask that you have climbed a minimum of 20 respectable alpine routes or peaks, or the equivalent of this in other ranges and wilderness areas. Hard alpine routes and serious climbs in the greater ranges will carry more weight than easy voies normales. Ski mountaineering ascents and Scottish winter routes are taken into account as are contributions to mountain literature.“
Bandaríski alpaklúbburinn (www.americanalpineclub.org) setur að nafninu til líka skilyrði um reynslu (2 ár) en lætur fólki eftir að meta hvernig eigi að túlka það.
En svo eru aðrir alpaklúbbar opnir fyrir alla, t.d. sá kanadíski (www.alpineclubofcanada.ca): „You do not need to have any previous experience in the outdoors in order to join the Club. Many people join the Club to get started skiing, climbing, mountaineering or just to spend more time in the mountains. New members who already have strong outdoor skills will find themselves in good company.“
Sama á við um t.d. bæði svissnesku (www.sac-cas.ch) og austurrísku klúbbana (www.alpenverein.at), þeir eru opnir öllum sem hafa áhuga á fjallamennsku (skráði mig meira að segja í þann síðarnefnda til að fá ódýra tryggingu). Klúbburinn á Nýja Sjálandi (www.alpineclub.org.nz) er líka opinn fyrir alla. Að ekki sé minnst á franska klúbba (www.ffcam.fr) sem fyrir utan allt þetta hefðbundna eins og klifur og skíði, eru líka með canyoning, hellaferðir, fjallahjól, paragliding og (haldið ykkur fast) snjóþrúgulabb! Það er í það minnsta ekki HARD-CORE! Ítalarnir virðast á svipaðri línu (www.cai.it) enda eru þessar þjóðir auðvitað snarklikkaðar!
Í stuttu máli er niðurstaðan að það er ekkert eitt viðurkennt módel af því fyrir hverja alpaklúbbar séu eða hvernig þeir eigi að starfa. Myndi halda að ÍSALP væri einhvers staðar þarna á milli, það eru reyndar ekki inntökuskilyrði en klúbburinn virkar samt frekar lokaður og „klíkulegur“ en hvaða félög hér á landi eru það ekki! Held samt að þetta sé frekar eitthvað sem gerist af sjálfu sér í félagsskap þar sem fólk þekkist nokkuð vel en ekki vegna þess að klúbburinn hafi gert það upp við sig að vilja frekar höfða til fámenns hóps í stað þess að skilgreina sig sem
vettvang sem geti þjónað stærri hópi fjallamanna, byrjendum sem lengra komnum.Hvað eru svo alpaklúbbar að bjóða upp á? Mér sýnist að þetta sé „grunnpakkinn“ sem flestir eru með:
Heimasíða, fréttabréf, tímarit/ársrit (sumir gefa líka út leiðarvísa og kort)
Fræðslufundir og námskeið af ýmsu tagi
Viðburðir og ferðir (sumir skipuleggja auk þess leiðangra á fjarlægari slóðir)
Björgunartrygging
Reka fjallaskála og bjóða leiðangursstyrki.
Koma fram sem hagsmunasamtök og vera tengslanet fyrir félagsmenn.
Eftir því sem ég best veit er þetta allt mjög svipað og ÍSALP hefur verið að bjóða upp á í gegnum árin. ÍSALP er þannig að gera alveg samskonar hluti og hliðstæðir klúbbar annars staðar, þótt stærðin setji öllu starfinu auðvitað þrengri mörk. Myndi segja að ÍSALP þurfi þannig ekki neitt endilega að breyta hlutverki og áherslum í starfseminni, heldur er frekar málið að blása meira lífi í starfsemina. Sýnist að það sé nú einmitt það sem stjórnin er að vinna í en kannski vantar bara að almennir félagsmenn taki meiri þátt í því með henni, eða hvað?
kv,
JLBMjög þörf umræða! Eins og ég sé þetta þá er ekki alveg einfalt – eða segjum frekar hentugt – að draga hreina línu milli „hard core“ og einhvers annars þegar kemur að fjallamennsku. Margir (flestir?) sem hafa áhuga á klifri hafa líka mikinn áhuga á annarri fjallamennsku og raunar útiveru í víðum skilningi þess orðs. Á sama hátt eru ýmsir sem eru vanir „linari“ fjallamennsku líklegir til að vilja prófa eitthvað nýtt og þá kannski aðeins strembnara en þeir eru vanir, t.d. einfaldlega að prófa fjallsstind að vetrarlagi sem þú skokkar auðveldlega upp á góðum sumardegi. Eða að taka þátt í einhverju smá brölt (e. scramble) sem allir sannir harðkjarnar hlæja bara að. Mér finnst alveg óþarfi að flokka fólk mikið niður og að klúbburinn eigi vel að geta rúmað mismunandi tegundir fjallamennsku og þannig vonandi auðveldað fólki að komast í kynni við nýja hluti. Ég kynntist því í sumar á námskeið hjá ISM í Sviss að það er mikið breiðari hópur úti sem stundar „alpinism“ en er tilfellið hér og þá bæði hvað varðar aldur og kunnáttu. Kannski eitthvað sem mætti vera til umhugsunar fyrir okkur. Með því að bjóða LÍKA (en ekki BARA) upp á „léttari“ fjallamennsku ætti að vera hægt að stækka hópinn sem aftur skapar efnivið í erfiðari verkefni og auðvitað fleiri peninga í kassann! ÍSALP þarf samt að hafa sérstöðu og þar mætti draga mörkin við eitthvað sem kallast „tæknileg fjallamennska“, þ.e. um leið og þú þarft línu, brodda, axir eða önnur hjálpartæki þá áttu heima í klúbbnum. Það var kannski þannig einu sinni að harði kjarninn úr björgunarsveitunum fór í ÍSALP til að sinna sínu áhugamáli í friði en þetta gæti verið að breytast, kannski þarf Ísap núna að búa sig undir að sjá um uppeldisstarfið og kveikja áhugann sem björgunarsveitirnar hafa sinnt hingað til.
Hættann sem ég held að Himmi vísi til er að áherslan verði of mikið á það sem allir aðrir eru að gera, að klúbburinn þynnist út, missi fókusinn og hætti að vera vettvangur fyrir á sem eru í þessu af meiri alvöru og metnaði. Það er örugglega eitthvað til í þessu en ætti samt ekki að vera mikil hætta ef þeir sem stjórna klúbbnum eru starfi sínu vaxnir.
kv,
Jón LofturPS. Annars, ef við höldum áfram flokkadrættinum hvað eru þá sólbakaðir sportklifrarar að vilja í alpaklúbbi!
Sæll Skúli,
Óþarfi að láta sér leiðast þrátt fyrir að vera dottinn í hið ljúfa líf evrókratans! Smá leit á netinu kom upp með:
http://www.climbing.lu/index1.html
http://www.trekearth.com/gallery/Europe/Luxembourg/photo631931.htm
Passaðu bara að slasa þig ekki, held nefnilega að eina viðurkennda sportið hjá EFTA Court nái í mesta lagi yfir golf!
kv,
JLBVirkilega flottar myndir! Væri þægilegt ef hægt er að setja linka á öll svona myndasöfn á einn stað á ÍSALP vefnum. Svo er bara að kýla á hugmyndina sem Friðjón kom með um (árleg?) ÍSALP-verðlaun fyrir bestu fjalla/klifurmyndirnar sem félagar senda inn. Mætti t.d. nota bestu myndina á forsíðu ársritsins, hafa myndasýningu í tengslum við Banff o.s.frv.
Sæll Jökull,
Vil bara fá að óska ykkur til hamingju með þetta, skilst að það sé ekki á hverjum degi sem menn setja upp nýjar mixed leiðir hér á Íslandi.
kv,
Jón Loftur BjörnssonAnnað klipp úr sömu mynd:
Ein spurning
„Steve, when are you going to beat this guy?“Ueli Steck races the Eiger North Face in 3 hours 54 minutes:
http://www.planetmountain.com/english/News/shownews.lasso?l=2&keyid=35508
Minni líka á skemmtilega grein um Steve í Outside Magazine:
http://outside.away.com/outside/culture/200610/steve-house-mountaineering-1.html
Rakst á þessa grein um kappann í Outside Magazine:
http://outside.away.com/outside/culture/200610/steve-house-mountaineering-1.html
