Leið númer 3

Leið ofarlega og innarlega í suðurhluta Brynjudals, hægra meginn við leiðina Óla

FF. Björgvin Hilmarsson, Skarphéðinn Halldórsson og Stefán Örn Kristjánsson, febrúar 2008

WI 3

Myndir: Bjartur Týr Ólafsson

Leið númer 2

Lagleg leið ofarlega og innarlega í suðurhluta Brynjudals.

FF. Björgvin Hilmarsson, Skarphéðinn Halldórsson og Stefán Örn Kristjánsson, febrúar 2008

WI 4+, 30 m

Myndir: Bjartur Týr Ólafsson

Leið númer 1

Leið ofarlega og innarlega í suðurhluta Brynjudals.

FF. Björgvin Hilmarsson, Skarphéðinn Halldórsson og Stefán Örn Kristjánsson, febrúar 2008

WI 5

Norðurhlíð Háusúlu (916 m).

Leiðin liggur upp áberandi skoru í miðri norðurhlíðinni. Leiðinni svipar til Þrengslana (í Syðstusúlu) og er af 3. gáðu með einu íshafti.

FF: Kristinn Rúnarsson og Þorsteinn Guðjónsson, 10. mars 1986

Tindur sem stendur norðan megin í Berufirði. Einn af mörgum kvössum tindum en sagt er að þessi sé einn sá fallegasti.

Tindurinn er úr líbaríti og er 942 m á hæð.

Fjallateymið fór á tindinn 2008 og tók skemmtilegar myndir.

Klifrið er hvorki erfitt eða tæknilegt en sniðugt er samt að síga niður af toppnum.

FF: Ari Trausti Guðmundsson, Hreinn Magnússon og Höskuldur Gylfason, 13. apríl 1987

Sennilega gilið sem er mitt á milli leiðar 5 og leiðar 6.

Mjög skemmtileg snjó- og ísklifurleið í norðvesturvegg Syðstusúlu (1 095 m). Leiðin liggur upp gil sem sker vegginn skáhalt og endar efst á hryggnum milli Súlnadals og Miðsúludals. Einu erfiðleikarnir eru í tveimur íshöftum neðst í leiðinni, 3. gráða.

FF: Gestur Geirsson og Guðjón Snær Steindórsson, janúar 1984

Leið númer 3a. á mynd

Leiðin liggur upp klettahrygg á milli tveggja gilja. Gilin eru leið 3. sem er Miðgil og leið 4. sem er Anabasis.

Klifrið er laust og mosagróið neðst en bergið verður fastara í sér eftir því sem ofar dregur. Hreyfingar í efstu spönnum eru allt að 5.8/9

Leiðin er dótaklifurleið og ekki hafa verið boltaðir stansar, líkt og í Heljaregg. Leiðin er klofin í tvennt af stórum mosastalli í miðri leið. Þegar komið er á mosastallinn þarf að ganga u.þ.b. eina spönn inn að seinni klettaveggnum, þar er bergið orðið betra.

Lýsing á leiðinni frá Pál Sveinsyni hljómar svona: Mjög langt, margar spannir, fullt af dóti og frekar erfit.

Sjá má skemmtilegar myndir úr uppferðum hér og hér

FF: Kristinn Rúnarsson og Þorsteinn Guðjónsson, 1986

Blá lína á mynd

Nánast sama lína og Suðurkantur (græn), nema að hún klýfur sig til vinstri í þriðju eða fjórðu spönn og sameinast svo aftur Suðurkanti eftir tvær-þrjár spannir.

Dótaklifur

FF: Snævarr Guðmundsson og Björn Vilhjálmsson, 1992

Græn lína á mynd

Dótaklifur

FF: Snævarr Guðmundsson og Jón Geirsson 1988

Gul lína á mynd. Á talsvert sameiginlegt með Bæði Boreal og Suðurkantinum.

Fysta klifurleiðin upp á Vestrahornið. Það tók þá félaga um tvær og hálfa klukkustund að klífa leiðina sem er 450m löng. Að þeirra sögn er bergið með því besta sem þeir hafa kynnst og stórkostlegt til klifurs. Að þeirra mati var leiðin af IV. gráðu en erfiðast (crux) 5.6 (V/V+). Fyrstu 80-100 metrarnir voru erfiðastir.

FF: Snævarr Guðmundsson og Jón Geirsson, 21. ágúst 1981

Rauð lína á mynd

Næsti tindur sunnan við Hraundranga, einkennist af flötum topp.

Leiðin er klifruð úr skarðinu á milli Hraundranga og Kistunar. Leiðin er tvær spannir.

Spönn 1: 40m, þar af eru fyrstu 20 erfiðasti parturinn af leiðinni, laust berg, töluverður mosi og erfitt að tryggja. Seinni hluti fyrstu spannar skiptist á laust og fast berg. Eftir fyrri spönnina er komið á sillu, nokkuð góða og þaðan eru um 20m upp á topp.

Spönn 2: 20m, bergið orðið fastara og minni mosi.

Tryggt með fleygum, hnetum og sling utan um stein, sem var sigið niður á. Frumferðarteymi treysti sér ekki til að gráða leiðina en sagði að hún væri mun erfiðari en klassíska leiðin á Hraundranga.

FF: Birkir Einarsson og Sigurður Á Sigurðsson, 17. júní 1982.

Eldey er 75m hár móbergstappi, stendur upp úr sjó og þverhnýptur á allar hliðar. Eyjan er undan suðvesturhorni Reykjaness.

Árið 1844 voru síðustu tveir geirfuglarnir drepnir í Eldey og seldir fyrir háar fjárhæðir. Mennirnir sem voru þar á ferð voru þó ekki klifrarar og fóru ekki upp á eyjuna.

1894 kleif Hjalti Jónsson Eldey við þriðja mann. Tilgangur ferðarinnar var að leggja leið færa bjargmönnum upp á eyna. Viðbúnaðurinn var: Gerðarlegir bergfleygar og einskonar stigar til að komast upp mjög erfiða kafla. Farið var frá Reykjavík með gufubáti, en minni bátur notaður til að lenda við eyna. Tók klifrið um tvo tíma og var erfiðasti kaflinn efst. Eftir þessa för var Hjalti jafnan kallaður Eldeyjar-Hjalti.

Í Eldey er ein af stæðstu súlubyggðum í heiminum, með u.þ.b. 16.000 varppör. Súlan er sjófugl sem heldur sig úti á rúmsjó nema yfir varptímann, sem er í apríl og maí. Því er ekki ráðlegt að leggja í eyjuna nema utan varptíma Súlunar.

2013 fór Vísir út í Eldey og tók þar skemmtilegar myndir.

FF: „Eldeyjar“ Hjalti Jónsson, Ágúst Gíslason og Stefán Gíslason 30. maí 1894

Er drangur þessi þverhníptur úr sjó og voru sagnir um að hann hefði verið klifinn um aldamótin 1800 af ónefndum brattgengismanni.

Tilgangurinn var að leggja veg upp á dranginn til að auðvelda eggja og fuglatöku. Klifrið tók fjórar klukkustundir upp dranginn.

Notaðir voru fleygar til trygginga og tréstigi einn á mjög erfiðum stöðum. Kom hann fyrir böndum og keðjum upp dranginn svo að hann var sæmilega fær bjargmönnum.

FF: „Eldeyjar“ Hjalti Jónsson, 25 júní 1893.

Rauð lína á mynd, endar á stóra stallinum

Sami veggur og leiðin Afi er á.

Tvær spannir

FF: Páll Sveinsson og Þorvaldur WI 5, 2004

Komið er í kletta í um 400m hæð. Fyrsti hluti klifursins er mjög góður, fast berg og gott að tryggja. Aðallega tryggt með fleygum. (gráða III)

Þegar að byrjunar lænunni lýkur blasir við hellisskúti nokkru ofar. Þá er farið til hægri og upp smá hrygg. Sá hryggur er ekki jafn fastur í  sér og byrjunin. Þá er haldið áfram til hægri yfir klettabrún, sem líkja má ivð brauðmylsnu, hvað festu snertir.

Þaðan tekur við erfiðasti partur klifursins (gráða IV). Ekki mjög bratt, en lítið um hand og fótfestur, með þverhnýpi fyrir neðan.

Að þessum kafla loknum tekur við mosavaxinn hryggur og þaðan er haldið upp til vinstri í skriðu.

Þaðan er rölt upp auðvelda kletta á toppinn.

Niðurleiðin er niður vesturhrygg fjallsins, sigið síðustu 40m á hryggnum og svo farið niður Kexið.

Í frumferðinni var stefnan sett á að klifra Kambhornið en teymið endaði ekki á réttu fjalli og áttaði sig ekki á því fyrr en í nestispásu á mosavaxna hryggnum.

FF: Birgir Jóhannesson, Ævar Aðalsteinsson og Örvar Aðalsteinsson, 8. ágúst 1979

Sárabót Satans er tveggja spanna móbergssprunga í vesturvegg Hrútafells, veggurinn er hér um bil 3 km fyrir vestan Skóga, snýr í norðvestur og er vægast sagt áberandi þegar komið er úr bænum. Nyrsti hluti þessa veggjar er svo einskonar drangi eða nýpa og gengur undir nafninu Arnarnýpa og rís tæpa hundrað metra í mjög sléttu og felldu móbergi sem verður að teljast heillegt á sínum mælikvarða.

Leiðin er með boltuðum sigakkerum = þrír 15 sm múrboltar í hvorum stansi, klifruð í tveimur spönnum, sú fyrri er hrein snilld 50 m 5.8 og því vissara að vera með alla vini sína með ef menn eru haldnir einhverri flughræðslu, seinni spönnin sem er um 30 m 5.8, byrjar á ansi víðri sprungu svo það er ekkert verra að vera með eitthvað XL dót.

Lesa meira →

Fyrsta spönn er boltuð af Árna Stefáni Halldorsen, Eyþóri Konráðssyni og Jónasi G. Sigurðssyni.

Flottur veggur rétt austan megin (hægri) við Saurgat Satans, gæti orðið frábær sportklifursector. Draumurinn er að láta Dirty Rainbow verða að fjölspanna leið, eins langt og mögulegt er að komast þarna upp, svo að hún er leið í vinnslu en fyrsta spönnin er tilbúin og er frábær sportklifur spönn.

Lesa meira →

Boltuð fjölspannaleið, ágætlega langt á milli bolta á sumum stöðum, slabb allan tíman.

Aðkoma: Gengið beint upp brekkuna frá tjaldsvæðinu, ætti ekki að taka mikið meira en korter. Best er svo að síga niður leiðina aftur þar sem hún fer ekki alveg upp á topp, muna að setja hnúta á endana á línunni!

Búnaður: 12-15 tvistar ætti að vera feiki nóg, ekki vitlaust að kippa 2-3 hnetum með, ekki nauðsinlegt samt. Mælt er með því að vera með hjálm allan tíman! Nesti, lína, bakpoki, kalk, klifurskór, tryggjaradúnn og góða skapið.

Lesa meira →

Hæð: 200m
Lengd leiðar: 400m
Tími: 6-8 tímar í klifri + tveir tímar niður
Aðkoma: 15 mín frá bíl

Útbúnaður: Léttur klettarakkur, hnetusett + 1/2 vinasett. Aðkoma er sunnan við Kambhorn, ekki hræðast blauta sanda, þeir eru harðari en sýnist…

Leiðin var unnin á árunum 1995-1998 af Guðjóni Snæ Steindórssyni og Snævarri Guðmundssyni. Einnig komu við sögu Björn Vilhjálmsson og Einar Steingrímsson auk Jóns Geirssonar en þeir tveir síðastnefndu tóku þátt þegar leiðin var klifin í heild, um verslunarmannahelgina 1998. Als voru farnar sex ferðir austur og í hverri ferð bættust ein til þrjár spannir við leiðina. Þegar upp var staðið var leiðin alls þrettán spannir. Höfðum við ekið alls um 7000km til að ljúka henni.

Lesa meira →