Svör sem þú hefur skrifað
-
Svör
-
Hér er líklegast að Sveinn Eydal hafi losað sig við leiðinlegan kúnna á leið á Hnjúkinn 2001, eftir að sá síðarnefndi neitaði að binda á sig Camp ólabrodda. Og nú, þegar jökullinn skilar þessum búnaði sem gæti tengt Svein við ódæðið, þá leikur hann hlutverk forvitna mannsins sem kannast ekki við neitt en reynir að bendla ljúflinginn Ívar Hardcore við málið. Gefðu þig fram við lögreglu, Sveinn; þessu er lokið.
Tvíhleypan
WI3 M4, 300 m. FF: Andri Bjarnason, Freyr Ingi Björnsson, Sveinn Friðrik Eydal Sveinsson, 21. apríl 2017.
Leiðin fylgir áberandi hrygg, sunnan við austurhrygg Skessuhorns. Hryggnum var fylgt að mestu, en leiðin flöktir þó aðeins til að elta góða tryggingarstaði og ís. Undir lokakaflanum, einskonar höfuðvegg, var hliðrað til vinstri (suðurs) í góðan ís sem var klifinn upp á topp.
Mestu erfiðleikar leiðarinnar voru í mixhöftum í fyrstu spönn, þá sérstaklega því fyrsta. Um miðbik leiðar var
falleg spönn með stuttu og bröttu hafti af bláum ís. Talsvert af góðum ís í efri hluta, en óvenju góðar aðstæður voru í Skarðsheiði í frumferðinni.Klifruð var ein föst spönn í byrjun, þá tvær langar hlaupandi spannir og loks tvær spannir upp lokakaflann, samtals um 300 metrar. Tryggt var með bergtryggingum (hnetur, vinir, fleygar) og skrúfum. Nóg af góðum tryggingum.
Leiðin dregur nafn sitt af atburði sem átti sér stað á þessum slóðum á ofanverðri 19. öld. Bóndi nokkur hafði ráðið kaupamann sem hafði víða verið til vandræða. Leið ekki á löngu þar til kaupamaðurinn gerði sér dælt við eiginkonu bóndans. Bóndinn var alræmdur skapmaður og tók þessu ekki þegjandi, heldur reif fram skotvopn, enska tvíhleypu, og beindi henni að kaupamanninum sem flýði í ofboði út úr bænum, upp í átt að Skessuhorni og bóndinn á eftir. Bóndinn mun fljótlega hafa dregið á kaupamanninn og náði honum loks þar sem nú heitir Kaupamannsgröf. Liggur sá staður ekki fjarri upphafi klifurleiðarinnar.
Myndir: myndir úr ferð
Austurhryggur Skessuhorns
AI2 M4, 350 m. FF: Andri Bjarnason, Sveinn Friðrik Eydal Sveinsson, mars 2016.
Leiðin fylgir A-hrygg Skessuhorns til að byrja með í gegnum ágætis mix-höft. Tekur svo sveig til hægri, framhjá íslausum, bröttum höftum, og þaðan skáhallt upp til vinstri, alveg upp á tind Skessuhorns. Í góðum ísaðstæðum er mögulegt að beinni lína sé möguleg. Mestu erfiðleikar í höftunum í fyrstu spönn.
Klifraðar voru tvær langar spannir en síðan á hlaupandi tryggingum upp á topp. Aðallega var tryggt með bergtryggingum.
Eftirförin
Staðsetning: Vesturveggur Trönu í Eyjadal, norðan Móskarðahnjúka.
AI2 M4, 300 m. FF: Andri Bjarnason og Sveinn Friðrik Sveinsson, 14. apríl 2017.
Leiðin hefst við lítið sker neðst í hlíðinni. Klifrað upp nokkur höft, um 100 metra, uns dregur úr brattanum næstu 150 metra. Lokakaflinn liggur hægra megin upp greinilegan höfuðvegg efst í fjallinu (lykilkafli). Þar voru tvær hreyfingar af M4, annars léttara klifur.
Fyrstu 150 metrarnir voru einfarnir, næstu 100 m á hlaupandi tryggingum og síðustu 50 m í fastri spönn.
Tryggt var með hnetum, öxum og snjóankeri.
Aðkoma: Ókum inn Svínaskarðsveg og þurfti að fara yfir nokkra skafla sem voru krefjandi fyrir 38″ jeppa. Síðan gengið upp gil innarlega í Svínadal sem liggur milli Móskarðahnjúka og Trönu. Áhugavert væri að skíða norður af Móskarðahnjúkum í leiðina. Þriðji möguleikinn væri að ganga inn Eyjadal.
Leiðin dregur nafn sitt af atburði sem átti sér stað á þessum slóðum þann 18. október, 1942. Þá hafði orrustuflugvél Bandamanna veitt þýskri Junkers 88 herflugvél eftirför og þær skipst á skotum. Jafnvel er talið að þær hafi rekist saman með þeim afleiðingum að stél þeirrar þýsku skemmdist. Eftirförinni lauk með þeim afleiðingum að sú þýska fórst í hlíðinni, skammt ofan við gilið sem við gengum upp úr Svínadal, og létust allir þrír áhafnarmeðlimir. Lík þeirra voru jarðsett í kirkjugarðinum í Brautarholti, en síðar flutt í Fossvogskirkjugarð. Í gilinu má enn finna brak úr vélinni, þó snjórinn hafi hulið það þegar við vorum á ferð.
Heimild: http://www.ferlir.is/?id=6114
Við Guðmundur Logi fórum í Tvíburagil í dag. Þar hittum við fyrir Berglindi og Heiðu. Gilið er fremur íslítið en þó eru nokkrar leiðir færar. Við þurrtóluðum „Helvítis fokking fokk“ upp að efsta bolta en leiðin er svo að segja íslaus. „Ólympíska félagið“ reyndist vera í góðum en krefjandi aðstæðum. Hvorugur Tvíburafossanna, efri og neðri, er í aðstæðum.
55° virtist þunn, séð úr fjarska.
Kveðja,
ABUppgerðar hógværð hefur löngum verið þekkt meðal fjallamanna. Lítillætið nær þó áður óþekktum hæðum ef menn sjá ekki ástæðu til þess að segja frá, hafi þeir lent í því veseni að brölta upp 300 m WI5/6 M6R klifurleið.
AB
Það vantar neðsta boltann í efstu spönn. Til stendur að fara vinnuferð í turninn og laga þetta ásamt öðru smálegu.
Kveðja,
ABVel gert, piltar!
Það er skammt stórra högga á milli í alpínismanum þessa dagana og er það vel.
Kveðja,
ABSissi, Starkaður og undirritaður klifu Rísanda í Múlafjalli í gær. Leiðin er í mjög góðum aðstæðum. Stígandi, frá veginum séð, virtist einnig vera mjög ísmikill. Kertið í Íste náði ekki niður.
Kveðja,
ABTakk fyrir þetta framtak!
Ein ábending: Það ræðst af snjóalögum í gilinu hvort 60 metra línur eru nógu langar fyrir þetta sig. Fyrir tveimur árum var snjólaust þegar við Sissi klifruðum fossinn og þá var leiðin heilir 90 metrar upp á brún (um 85 metrar að þeim stað þar sem mér sýnist boltarnir vera). Í slíkum aðstæðum gæti verið hentugra að ganga niður.
Kveðja,
ABEins og Sissi benti á klifraði Valdi eina 8A (V11) grjótglímu um daginn. Nú bætti hann um betur og fór leiðina Freak Brothers 8A+ (V12) í Chironico í Sviss. Þetta er erfiðasta grjótglímuleið sem Íslendingur hefur klifrað.
Fyrir þá sem ekki eru talnaglöggir þá eru grjótglímur af gráðunni 8A ógeðslega erfiðar og 8A+ leiðir eru fáránlega ógeðslega erfiðar.
Kveðja,
AB[attachment=326]IMG_5990.JPG[/attachment]
Freysi að BÍSA.[attachment=327]IMG_5985.JPG[/attachment]
Páll „Gamli“ Sveinsson. Pant geta þetta þegar ég verð fimmtugur.[attachment=324]IMG_5992.JPG[/attachment]
Sissi að massa sig upp.[attachment=325]IMG_5988.JPG[/attachment]
Robbi tekur á því.Þetta eru fínar breytingar. Ég tek svo undir með Berglindi og Sissa um mikilvægi þess að nýskráningu leiða sé komið í ásættanlegt horf. Það er gott til þess að vita að verið sé að vinna í því máli.
Kveðja,
ABVersta ráð sem ég hef fengið: „Kauptu alltaf minnstu klifurtúttur sem þú getur mögulega troðið þér ofan í. Það er nauðsynlegt svo þú getir notað allra minnstu fótstigin.“
Ég tók þessu sem heilögum sannleik. Ég man eftir að hafa setið fyrir framan sjónvarpið, vælandi, í örvæntingarfullri tilraun til að víkka út Boreal nr 37,5. Þá blóðgaði ég mig nánast í ónefndri útivistarverslun þegar ég reyndi að komast í túttur nr 37 — það hefði verið mikil sigur hefði það tekist. Ég nota venjulega skó nr 42.
Ég gleymdi að taka með í reikninginn að engar klifurleiðir sem ég myndi nokkurn tíma klifra væru með svo agnarsmá fótstig að þessar fótapyndingar myndu gera gæfumuninn.
AB
Ég held að þetta sé alveg tilvalið viðfangsefni fyrir næsta ísfestival. Seracarnir sem hanga yfir leiðunum hafa aldrei hrunið og munu aldrei gera það — held ég.
Reynum að fá sem flesta með!
AB
