IV+. gráða

Beint afbrigði af Meinhorninu (36) (ekki víst hvort fyrri eða seinni hluta meinhornsins er fylgt, nákvæm staðsetning óskast).

FF. Snævarr Guðmundsson, Kristinn Rúnarsson og Þorsteinn Guðjónsson, september 1987.

Leið númer 27 á mynd

Tveggja spanna leið upp skoruna milli Vesturrifs og Miðrifs, með þröngum lykilkafla, og endar uppi á Miðrifi.

FF. Björn Vilhjálmsson og Snævarr Guðmundsson, febrúar 1989.

Leið númer 5 á mynd

Leiðin liggur upp kertið sem aldrei frýs alveg. Milli skorunar og Ólivers Loðflís.

FF. Guðmundur Helgi Christensen, janúar 1989.

IV. gráða, 70m

Leið sem skiptist í 4 stalla, er á milli leiða 24 og 25.

FF. Jón Haukur, Valdimar Harðarson og Guðni Bridde, janúar 1992

IV. gráða

Klettaleið sem fylgir hryggnum vinstra megin og meðfram leið 70 .

FF. Haraldur Ólafsson og Leifur Örn Svavarsson, maí 1989

Leið ofarlega og innarlega í suðurhluta Brynjudals

WI 3

Leið ofarlega og innarlega í suðurhluta Brynjudals

WI 4+

Leið ofarlega og innarlega í suðurhluta Brynjudals

WI 5

5.10+

Þriggja spanna leið (5.10+, 5.4, 5.7) vinstra megin við leið 4. Frumfarendur vilja meina að sé einhver albesta leiðin í Þyrli (Nákvæm staðsetning).

FF. Guðjón Snær og Snævarr Guðmunsson, júlí 1991

IV. gráða

Leiðin liggur upp vestari rásina í norðurveggnum (leið 36a), og kemur upp nokkra metra frá vörðunni á hæsta tindi.

FF. Kristinn Rúnarsson, Þorsteinn Guðjónsson og Snævarr Guðmundsson, mars 1988

Norðurhlíð Háusúlu (916 m).

Leiðin liggur upp áberandi skoru í miðri norðurhlíðinni. Leiðinni svipar til Þrengslana (í Syðstusúlu) og er af 3. gáðu með einu íshafti.

FF: Kristinn Rúnarsson og Þorsteinn Guðjónsson, 10. mars 1986

Tindur sem stendur norðan megin í Berufirði. Einn af mörgum kvössum tindum en sagt er að þessi sé einn sá fallegasti.

Tindurinn er úr líbaríti og er 942 m á hæð.

Fjallateymið fór á tindinn 2008 og tók skemmtilegar myndir.

Klifrið er hvorki erfitt eða tæknilegt en sniðugt er samt að síga niður af toppnum.

FF: Ari Trausti Guðmundsson, Hreinn Magnússon og Höskuldur Gylfason, 13. apríl 1987

Sennilega gilið sem er mitt á milli leiðar 5 og leiðar 6.

Mjög skemmtileg snjó- og ísklifurleið í norðvesturvegg Syðstusúlu (1 095 m). Leiðin liggur upp gil sem sker vegginn skáhalt og endar efst á hryggnum milli Súlnadals og Miðsúludals. Einu erfiðleikarnir eru í tveimur íshöftum neðst í leiðinni, 3. gráða.

FF: Gestur Geirsson og Guðjón Snær Steindórsson, janúar 1984

Leið númer 3a. á mynd

Leiðin liggur upp klettahrygg á milli tveggja gilja. Gilin eru leið 3. sem er Miðgil og leið 4. sem er Anabasis.

Klifrið er laust og mosagróið neðst en bergið verður fastara í sér eftir því sem ofar dregur. Hreyfingar í efstu spönnum eru allt að 5.8/9

Leiðin er dótaklifurleið og ekki hafa verið boltaðir stansar, líkt og í Heljaregg. Leiðin er klofin í tvennt af stórum mosastalli í miðri leið. Þegar komið er á mosastallinn þarf að ganga u.þ.b. eina spönn inn að seinni klettaveggnum, þar er bergið orðið betra.

Lýsing á leiðinni frá Pál Sveinsyni hljómar svona: Mjög langt, margar spannir, fullt af dóti og frekar erfit.

Sjá má skemmtilegar myndir úr uppferðum hér og hér

FF: Kristinn Rúnarsson og Þorsteinn Guðjónsson, 1986

Blá lína á mynd

Nánast sama lína og Suðurkantur (græn), nema að hún klýfur sig til vinstri í þriðju eða fjórðu spönn og sameinast svo aftur Suðurkanti eftir tvær-þrjár spannir.

Dótaklifur

FF: Snævarr Guðmundsson og Björn Vilhjálmsson, 1992

Græn lína á mynd

Dótaklifur

FF: Snævarr Guðmundsson og Jón Geirsson 1988

Gul lína á mynd. Á talsvert sameiginlegt með Bæði Boreal og Suðurkantinum.

Fysta klifurleiðin upp á Vestrahornið. Það tók þá félaga um tvær og hálfa klukkustund að klífa leiðina sem er 450m löng. Að þeirra sögn er bergið með því besta sem þeir hafa kynnst og stórkostlegt til klifurs. Að þeirra mati var leiðin af IV. gráðu en erfiðast (crux) 5.6 (V/V+). Fyrstu 80-100 metrarnir voru erfiðastir.

FF: Snævarr Guðmundsson og Jón Geirsson, 21. ágúst 1981

Rauð lína á mynd

Næsti tindur sunnan við Hraundranga, einkennist af flötum topp.

Leiðin er klifruð úr skarðinu á milli Hraundranga og Kistunar. Leiðin er tvær spannir.

Spönn 1: 40m, þar af eru fyrstu 20 erfiðasti parturinn af leiðinni, laust berg, töluverður mosi og erfitt að tryggja. Seinni hluti fyrstu spannar skiptist á laust og fast berg. Eftir fyrri spönnina er komið á sillu, nokkuð góða og þaðan eru um 20m upp á topp.

Spönn 2: 20m, bergið orðið fastara og minni mosi.

Tryggt með fleygum, hnetum og sling utan um stein, sem var sigið niður á. Frumferðarteymi treysti sér ekki til að gráða leiðina en sagði að hún væri mun erfiðari en klassíska leiðin á Hraundranga.

FF: Birkir Einarsson og Sigurður Á Sigurðsson, 17. júní 1982.

Eldey er 75m hár móbergstappi, stendur upp úr sjó og þverhnýptur á allar hliðar. Eyjan er undan suðvesturhorni Reykjaness.

Árið 1844 voru síðustu tveir geirfuglarnir drepnir í Eldey og seldir fyrir háar fjárhæðir. Mennirnir sem voru þar á ferð voru þó ekki klifrarar og fóru ekki upp á eyjuna.

1894 kleif Hjalti Jónsson Eldey við þriðja mann. Tilgangur ferðarinnar var að leggja leið færa bjargmönnum upp á eyna. Viðbúnaðurinn var: Gerðarlegir bergfleygar og einskonar stigar til að komast upp mjög erfiða kafla. Farið var frá Reykjavík með gufubáti, en minni bátur notaður til að lenda við eyna. Tók klifrið um tvo tíma og var erfiðasti kaflinn efst. Eftir þessa för var Hjalti jafnan kallaður Eldeyjar-Hjalti.

Í Eldey er ein af stæðstu súlubyggðum í heiminum, með u.þ.b. 16.000 varppör. Súlan er sjófugl sem heldur sig úti á rúmsjó nema yfir varptímann, sem er í apríl og maí. Því er ekki ráðlegt að leggja í eyjuna nema utan varptíma Súlunar.

2013 fór Vísir út í Eldey og tók þar skemmtilegar myndir.

FF: “Eldeyjar” Hjalti Jónsson, Ágúst Gíslason og Stefán Gíslason 30. maí 1894