Aðgengi

[Karl]

Af gefnu tilefni vegna ummæla S J Hafstein um róður á Elliðaám er vert að minna á lög um náttúruvernd frá 1999.
Þar er kyrfilega kveðið á um rétt manna til ferða um landið og er ákvæðið um réttinn til umferðar á ám, sjó og vötnum að stofni til elstu lagaákvæði sem í gildi eru og hafa verið í gildi á öllum tímum til að verja samfélagið fyrir dónum á borð við Stefán Jón.

Þegar Ísölpurum var meinuð för á Svínafellsjökul hér um árið brann þessi umræða á okkur. E-h árekstrar hafa víst orðið við Eystrahorn ofl staði.

Ég held að það væri því til nokkurs vinnandi að hafa á síðunni aðgengilegan tékklista um hvað gera eigi ef mönnum er meinuð för um landið.

Dæmi.
E-h meinar ykkur för um land og þið eruð klár á að rétturinn er ykkar megin:
Fáið nafn og heimilisfang viðkomandi og skrifið það helst niður.
Reynið að koma vitinu fyrir manninn.
Ef viðkomandi gefur ekki upp nafn er ekki ástæða til að virða hann svars.

Ef ekki tekst að koma vitinu fyrir viðkomandi, hringið í 112 og fáið samband við viðkomandi sýslumannsembætti eða lögreglustjóra frekar en e-h óbreytta löggu og spyrjið hvort e-h tímabundnar takmarkanir séu á umferð, hver hafi þá rétt til að meina mönnum för og hvernig bannið hafi verið auglýst. Líklega er ekkert bann til staðar og þar sem þið hafið lögboðinn rétt til umferðar er réttast að fara fram á að lögreglan taki “steininn úr götunni” fyrir ykkur.

Það er spurning hvort e-h lögspekingar séu tilbúnir til að skrifa hér hvernig best er að tækla svona mál og skrifa upp ýtarlegri leiðbeiningar um hvernig best er að bregðast við
svona uppákomum.
Jarðakaup borgarbúa gera það að verkum að í stað nokkuð ligeglad bænda eru nú víða í sveitum “helgardreifarar” sem gera ekki greinarmun á umgengni um eignarlandi í heilum eyðidal og baklóð í vesturbænum.

Það væri einnig æskilegt að geta haft þessa umræðu á lokuðu spjallsvæði til að geta rætt um vandamál á einstökum svæðum og hvernig best er að haga aðkomu, án þessað eiga á hættu að e-h borgardóninn viti að fjallað sé um hann hér . Slíkt getur gert menn kargari en ella og aðal atriðið er jú að forðast vesen og röfl.

Ég þekki ekki vel reglur um akstur á vegum um einkaland en mig minnir að til að merkja megi vegslóða sem einkaveg verði að fá samþykki vegagerðar og auglýsa lokunina í Lögbirtingi. Vegir með slíkri formlegri lokun skilst mér að séu sárafáir.
Auðvitað eiga menn ekki að aka þar/þegar hætta er á landspjöllum en gott er ef e-h félagi sem lært hefur til rukkara, útskýri fyrir okkur hvað í raun er leyfilegt að keyra og hvað ekki.
Sumarhúsaeigendur vilja margir læsa vegum sem nota má til að keyra að húsum þeirra til að sía út krimma sem ekki nenna að leggja á sig langa göngu til innbrota. Það er umhugsunarvert hvort þetta er í öllum tilvikum leyfilegt?
Látið í ykkur heyra eða vísið í lög og reglur.

[1410815199]

Góð og þörf umræða sem vert er að halda á lofti.

Ég vil lýsa samúð minni við kajak-menn sem vilja fá að stunda sitt sport í friði. Fáar íþróttir skilja eftir sig minni för en kajakróður. Röksemdirnar fyrir banninu eru nokk hlægilegar, sérstaklega í ljósi þess að menn mega ennþá hjóla í Elliðaárdalnum, ganga þar um, veiða í ánni og tvær stærstu umferðaræðar höfuðborgarsvæðisins liggja þar um!

Hvað varðar aðgengi að landi og takmörkunum á er ég ekki sérfróður en ég tel mig vera nokkuð vissan að það sé hægt að takmarka aðgengi ferðamanna að landi en það er í sárafáum tilvikum:
Nú kemur langur bálkur sem rekinn er upp úr lögum um náttúruvernd sem samþykkt voru 22. mars 1999.

III. kafli. Almannaréttur, umgengni og útivist.

12. gr. Réttindi og skyldur almennings.
Almenningi er heimil för um landið og dvöl þar í lögmætum tilgangi.
Öllum er skylt að ganga vel um náttúru landsins og sýna ýtrustu varúð þannig að henni verði ekki spillt.

13. gr. För um landið og umgengni.
Á ferð sinni um landið skulu menn sýna landeiganda og öðrum rétthöfum lands fulla tillitssemi, virða hagsmuni þeirra, m.a. vegna búpenings og ræktunar, þar á meðal skógræktar og landgræðslu, og fylgja leiðbeiningum þeirra og fyrirmælum varðandi ferð og umgengni um landið.
Fara skal eftir merktum leiðum og skipulögðum stígum og vegum eftir því sem auðið er, hlífa girðingum, fara um hlið eða göngustiga þegar þess er kostur og ef farið er um lokuð hlið skal loka þeim eftir að gengið hefur verið um þau. Sérstök aðgát skal höfð í nánd við búsmala, selalátur, varplönd fugla, veiðisvæði og veiðistaði.
För manna um landið er ekki á ábyrgð eiganda lands eða rétthafa að öðru leyti en því sem leiðir af ákvæðum annarra laga og almennum skaðabótareglum.

14. gr. Umferð gangandi manna.
Mönnum er heimilt, án sérstaks leyfis landeiganda eða rétthafa, að fara gangandi, á skíðum, skautum og óvélknúnum sleðum eða á annan sambærilegan hátt um óræktað land og dveljast þar. Á eignarlandi í byggð er eiganda eða rétthafa þó heimilt að takmarka eða banna með merkingum við hlið og göngustiga umferð manna og dvöl á afgirtu óræktuðu landi.
För um ræktað land, sbr. [8. tölul. 3. gr.],1) og dvöl þar er háð samþykki eiganda þess eða rétthafa. Sama gildir um skógræktarsvæði í byggð sem ekki eru í eigu eða umsjá ríkis eða sveitarfélaga, önnur en náttúrulega birkiskóga og kjarr. Sé skógrækt styrkt með opinberu fé skal kveða svo á í samningi við eiganda eða rétthafa lands að hann tryggi almenningi með reglum sem hann setur frjálsa för um landið eftir að fyrstu stigum skógræktar er lokið.

1)L. 140/2001, 5. gr.

15. gr. Umferð hjólandi manna.
Þegar farið er á reiðhjólum um landið skal fylgt vegum og skipulögðum reiðhjólastígum eins og kostur er.

16. gr. Umferð ríðandi manna.
Þegar farið er ríðandi um landið skal fylgt skipulögðum reiðstígum eins og kostur er.
Á ferð um hálendi og önnur lítt gróin svæði skulu menn hafa tiltækt nægilegt aðflutt fóður fyrir hross sín.
Heimilt er mönnum, að fengnu leyfi eiganda eða rétthafa eignarlands þegar við á, að slá upp aðhöldum eða næturhólfum, enda valdi það ekki spjöllum á náttúru landsins. Á hálendi skal þeim valinn staður á ógrónu landi sé þess kostur.
Þar sem svo háttar til skal haft samráð við landverði eða umsjónaraðila á staðnum þegar farið er um eða dvalist á náttúruverndarsvæðum, sbr. IV. kafla.
Umhverfisráðherra getur sett í reglugerð1) nánari ákvæði um umferð ríðandi manna og rekstur hrossa.

[1410815199]

Hér hafið þið það, lesið þetta vel yfir og hafið þetta á hreinu þegar menn ætla að meina ykkur að ferðast á löglegan máta.

Þetta kemur ekki í veg fyrir tímabundnar lokanir á vegum sýslumanns (kvikmyndun eða þess háttar) og við verðum að virða slíkt. En ef ekkert leyfi sé til staðar frá sýslumanni þá getur enginn meinað mér för um landið utan ofangreindra takmarkana.

Eitt stykkir sumarbústaður við vatn getur ekki talist til byggðar en reiturinn í kringum hann, lóðið sjálf telst til einkalóðar eða sambærilegs hlutar, held ég. Þannig að ef maður kaupir sér eyðifjörð og byggir botni hans hús, þá getur hann takmarkað umferð í eðlilegum radíus við húsið (eðlileg lóðastærð í bæjarfélagi) en ekki þumlung umfram það.

Látið ekki yfirgang einstakra manna skjóta ykkur skelk í bringu, almenningur hefur lögin sín megin og þannig hefur það verið frá landnámi. Íslenskt lagaumhverfi er sem betur fer ekki eins og hið ameríska og vonandi verður aldrei.

Kalli, allur akstur utan vega er bannaður. Nema á jöklum og þar sem snjór er nægilegur svo jarðskemmdir verði ekki. Það er enginn vegur bannvegur nema helst af öryggisástæðum.

Lesið lögin í heild sinni ef menn vilja fræðast meir.

[Sissi]

Ég rak augun í hjólreiðar þarna. Nú hafa menn verið að amast við því að Laugavegurinn sé hjólaður. Haldiði að það sé lagaheimild fyrir því?

[1410815199]

Skv. 15. grein er það ekki bannað svo lengi sem þú hjólar ekki utan stíganna. Samt er bannað að hjóla á jöklum!

[Author]

Posts