Kerlingareldur

Ég, Palli Sveins og afmælisbarnið Guðjón Snær skelltum okkur upp Kerlingareld í gær.

Dagurinn hófst með ágætis óvissu þar sem skyggni var svo slæmt að við vorum varla vissir um að við værum á réttu fjalli. Svo þegar við vorum komnir í snjóskálina tók við ágætis villuráf í bröttum snjóbrekkum þar sem reglulegar snjóspýjur hrundu niður hlíðarnar – sem við sáum sjaldnast enda skyggni prýðisslæmt. Svo áttaði afmælisbarnið sig skyndilega á skýjafarinu og fundum við sem betur feril eldinn góða.

Svo tók við fínasta klifur í stórfínu bergi og fórum við sæmilega greitt í gegnum spannirnar sex, þó að sú fimmta hafi verið hvað hægförust. Á meðan við bröltum upp síðustu spönnina birti örlítið til og beið okkkar stórskemtilegt útsýni í gegnum skýin á meðan við höfðum það náðugt á tindi eldsins.

Eftir smá vesen í niðursiginu örkuðum við niður og mættum niður í kaggann hans Palla ca. 10 tímum frá brottför.

Kerlingareldurinn er klárlega stórskemmtilegt klifur og passlega harðkjarna, þó að erfiðleikastigið, tæknilega, hafi verið aðeins minna en ég bjóst við. Þó er ég frekar ánægður að hafa fengið að fljóta með reynsluboltunum tveimur enda ég ekki alveg jafn sjóaður í dótaklifrinu og kempurnar tvær.