Aðstæður?

Já, ekki sátum við heima að bora í nefið.
Fór ásamt Gulla og Guðjóni Snæ í Þilið í dag og var það tóm hamingja.
Fyrsta spönn morkin
Önnur slatta blaut en fínn ís og frábært klifur, bara sturta að ofan. Fáránlega stórar regnhlífar sem lafa fram af slúttinu. Frekar skuggalegt.
Þriðja spönn var snilld líka og afar torrötuð. Endalaus snís og misstórar regnhlífar, sem þurfti að mylja niður og klifra framhjá og yfir. En með smá sikksakki og hugmyndaauðgi hafðist þetta fyrir myrkur (leiðslan alla vega).

Sjá annars brakandi ferskar myndir á:
http://picasaweb.google.com/hraundrangi/Ili8Des2007
Fleiri myndir og e.t.v. vídeó koma á næstu dögum.

BTW: Tjaldsúlurnar virtust vera í prímaaðstæðum.

Þetta var gaman. Fleiri myndir á

http://grettisgata.eitthvad.is/thilid2007

Ekki alveg, en næstum því. Örugglega samt í fáránlegustu aðstæðum í mjög langan tíma.

Allez!

Skabbi

GUÐJÓN Snær aldeilis vígalegur þarna með blóðuga kinn. Þetta var þó ekta klifursár. Ólýsanleg afbrýðissemi blossar upp í manni.

Eitt sinn hitti ég gamlan félaga í sundi og heilsaði honum með handabandi en kveinkaði mér snarlega undan kröftugu handtaki hans.

Honum snarbrá.

“VARSTU í einhverju klifri?” spurði hann og skammaðist sín yfir meðferðinni á særðum “klifrara”.

Engin leið er að lýsa því samviskubiti sem hefur nagað mig æ síðan vegna svarsins sem var JÁ!

Staðreyndin var hinsvegar sú að ég hafði bara reitt allhátt til höggs gegn geitungi í stofuglugganum. Barði ég þvínæst af alefli og brákaði hendina auðvitað á gluggakistunni. Og það versta var að ég HITTI ekki einu sinni fluguna.

Þetta var klárlega með allra bestu ísleiðum sem ég hef farið.
Flokkast með leiðunum sem ég fór í Köldukinn á festivalinu í fyrra.

Hræðsluelementið var meira en líkamlegur erfiðleiki þennan daginn, þó þetta hafi vissulega verið strembið og í tæknilegri kantinum. Alls ekki jafn slæmt og það leit út að neðan…
Þurfti verulega að beita hugmyndafluginu til að finna leið í gegnum þennan frumskóg af regnhlífum.

Rugl flottar myndir Gulli.

Svona þar sem við gömlu kallarnir getum ekki hamið okkur í sögunum um Þilið þá kemur hér enn ein langlokan frá mér:

Ég fór þarna inn eftir einu sinni með GHC minnir að þetta hafi einnig verið rétt fyrir jól.
Kallinn átti nóg af fínu glingri og því var mitt skilið eftir heima. Þegar ég kom út úr bílnum hófst þessi venjulega reikistefna um hver skildi bera hvað. Ég var taldi mig helvíti heppinn þegar kallinn bauðst til að taka línurnar og tvistana og rétti í átt að mér poka með járnaglingri. ,,Ha, ha, nokkrar ísskrúfur á móti tveimur línum! Þetta verður óvenju þægileg uppganga!” hugsaði ég. Þegar ég fékk svo pokann var hann örlítið þyngri en ég gerði ráð fyrir. Henti honum bara ofan í bakpokann og rölti af stað.

Ferðin uppeftir var tíðindalaus, alveg þangað til að kom að því að taka til járnadótið. Þá komst ég að því að ég gat valið úr ríflega 20 skrúfum af öllum stærðum og gerðum. Eftir smá reikistefnu sættist ég á að hlaða á mig um 15 skrúfum og minnir að Helgi hafi tekið 2 – 3 sjálfur (á þeim tíma þótti mér nóg að vera með 10 skrúfur, þá sjaldan ég fer út núna er ég með 14 og finnst það oft ekki nóg). Restin af skrúfunum og annar óþarfa búnaður var svo skilinn eftir.

Fyrsta spönnin var tíðindalaus og ég létt það sko ekki koma fyrir mig að nota nema um helminginn af öllum þessum skrúfum.
Helgi tók svo aðra spönn. Sem eins og venjulega leit ekki út fyrir að vera neitt sérstakt. Ég var því nett pirraður þegar kalinn byrjar að hlaða inn skrúfum á meðan ég stend skjálfandi í týpískum Eylífsdal kulda.
Loksins kom að mér að klifra, og ég fékk að éta ofan í mig allan pirringinn. Spönnin var verulega erfið, allt í fangið og mikið um morkinn ís.

Ég var því langt frá því að vera úthvíldur þegar ég kom upp í megintrygginguna. Það voru því engin sérstök vonbrigði að sjá að Helgi sat inni í miðjum fossi (rennandi, ekki frosið, vatn) og var orðin hold blautur. Ég gerði því augljóslega ráð fyrir að geta komið snemma heim og byrjaði að skima eftir góðum ís í v-þræðingu. En sælan var skammvinn. Um leið og ég hafði náð að hugsa þetta byrjaði Helgi að leggja mér línurnar um hvernig best væri að komast framhjá regnhlýfunum sem gnæfðu yfir okkur (ekki ósvipað og aðstæðurnar vorum um helgina).
Líklega hef ég séð að það væri einfaldlega betra að bíta á jaxlinn og drullast upp þessa spönn en að veigra sér og eiga á hættu að takka sæti Helga á neðri enda línunnar, inni í fossinum.

Ég létt mig því hafa það og læddist upp. Nokkrum sinnum stóð ég mig að því að standa ofan á þessum risa regnhlýfum vitandi að Helgi var undir þeim. Það er frekar skrýtin tilfinning að tipla á þessum “kristals”ísmyndunum og þurfa bara að vona að þær haldi.

Það var komið myrkur þegar við vorum loks báðir komnir upp á topp. Línurnar okkar voru gersamlega frosnar og við þorðum ekki fyrir okkar litla líf að síga niður á þeim. Við urðum því að labba niður og klifra svo aftur upp gilið fyrir neðan leiðina til að ná í það sem skilið hafði verið eftir um morguninn.

Man ekki hvað klukkan var þegar við komum í bæinn, en það var farið að rigna og ég held að þetta hafi verið síðasta ísleiðin sem var klifruð á fróni það árið.

Annars gæti ég einnig trúað að Palli ætti eina eða tvær sögur úr Þilinu. Hann og GHC eiga jú FF af þessari flottustu ísleið landsins og ef ég man rétt var það ekki alveg gefið!

Svo ein stutt að lokum:
Ég og Árni nokkur Eðvalds vöknuðum snemma einn morguninn og stefndum á Þilið. Hvorugur hafði þá náð að krossa við þessa leið sem var (og er) eitt helsta test-pies-ið í íslensku ísklifri.
Þegar við vorum alveg að komast inn dalinn kom Kalli Ingólfs blaðskellandi á súkkunni sinni. Út úr bílnum ultu auk hans Palli Sveins og Tómas Grönvald.

Það upphófst náttúrulega þetta venjulega diss. Við Árni kölluðum þá væskla fyrir að nenna ekki að labba inn eftir og Kalli gerði stólpa grín af þessum græningjum sem léttu sig hafa það að labba í hátt í tvo tíma þegar maður gat keyrt non-stopp úr bænum á gersamlega óbreyttum bíl.
Þegar ég var orðinn þreyttur á þessu rölti ég af stað með þeim orðum að ég skildi henda til þeirra línu þegar þeir, gamlingjarnir, væru búnir að fá nóg. Tvö skref í myrkrinu leiddu mig á rafmagnsgirðingu sem eftir tvö skref í viðbót breyttist í teygjubyssu og skaut mér til baka þannig að ég rúllaði á bakið fyrir fótunum á Kalla. Skiljanlega þótti þetta ekki leiðinlegt meðal þeirra sem fylgdust með!

Dagurinn endaði svo á því að ég við gersamlega kláruðum okkur á 2. spönninni og þáðum línuna sem Kalli sendi niður handa okkur fyrir 3. spönnina. Til að toppa allt tókst mér svo að detta svo að ég húrraði niður um 10m meðan teygjan var að fara úr 8mm línunni. Ekki í síðasta skipti á þessum stað.

Reyndar hissa á að Kalla minni mig ekki oftar á þetta. Kannski hefur kúmen-landa-teið í hitabrúsanum hans eitthvað orðið til þess að þessi dagur hefur eitthvað rykfallið hjá honum.

Jæja 5 mínúturnar ykkar eru liðnar og tími til að hætta að skoða netið og fara aftur að vinna!

Kv. úr sófanum!

Ég kann eina sögu að segja frá þylinu. Það var áður en það var farið í fyrsta skiptið. Þetta hefur sennilega verið í kringum 1990-92. Við Tommi vorum staddir þarna með lélega klifurbrodda og lánsaxir úr HSSR (gamlar beinskafta). Við héldum upp í Eilífsdal og ætluðum að klifra ís en það var 6. maí þá og óvenju kalt og ennþá talsverður ís í dalnum. Við puðuðum inn allan dalinn og upp þessa fj…. brekku og litum upp fyrir okkur. Best að velja einhverja almennilega ísleið þar sem við höfðum nær ekkert klifrað ís áður að ráði. Við völdum að sjálfsögðu Þilið sem við vissum engin deili á. Þetta var bara eitthvað blátt, hvítt, lóðrétt og skemmtilegt. Tommi klifraði fyrstu spönnina sem var snjór og ís í bland. Ég klifraði 2. spönn og tókst einhvernveginn í ósköpunum að klóra mig þarna upp með nokkrar títaníum rússasrkúfur og vonlausar axir. Við ætluðum að klára þetta dæmi enda héldum við að þetta væri leið sem hefði oft verið klifruð áður. Við skyldum nú drulla okkur upp eins og allir hinir. Þegar ég kom ofar í annarri spönn fór ég að gera mér grein fyrir því að þetta væri nú ekki alveg sjálfgefið að klifra þessa síðustu spönn. Ég yppti öxlum og hugsaði “Tommi á næstu spönn hann ræður einhvernveginn fram úr þessum fjanda”. Þegar ég kom upp á sylluna tók ég Tomma upp sem fannst alveg nóg um að klifra þessa aðra spönn. Nú var úr vöndu að ráða. þ.e. að fara síðustu spönnina sem leit þannig út að það voru tvær alveg lóðréttar mjóar íssúlur upp í efri hlutann sem var um 8-10 metrar af lóðréttu snjóklifri. Þar fyrir ofan tók við massíf hengja sem slútti frekar ófrínilega yfir okkur. Við pældum í þessu í langan tíma og sáum að það var leið að hliðra sér upp til hægri í snjónum og komast upp í gegnum smá rauf í hengjunni. Við prufuðum báðir að leggja af stað en guggnuðum báðir á þessu því okkur leist ekkert á það að fara í lóðrétta snjóhaftið. Hvernig áttum við að tryggja þar? við vorum ekki með neinar almennilegar snjótryggingar. Á endanum sigum við niður alveg fokstillir yfir þessum dæmalausa aulaskap okkar að geta ekki drullast upp þetta. Nokkrum árum seinna fréttum við af fyrstu uppferð þarna og fengum þá uppreisn æru.
Þetta var nú í þá góðu og gömlu daga sem maður vissi nú frekar lítið um ísklifur og gat ennþá minna.
Ég hef nú ekki þorað að segja þessa sögu fyrr en nú.
Kv. Olli

Glæsilegt!

Góður Gulli (ég hefði líka sparkaði kertið)

Allez!

Skabbi

Skrambi töff vídjó í alla staði. Meiriháttar gaman að skoða þetta.

Það getur vel verið að ég sé að rugla saman e-h Eilífsdalsferðum.

En í það skiptið sem þú varst dorgaður upp Þilið þá minnir mig að þið Árni hafi verið langt komnir með fyrstu spönn þegar við hinir byrjuðum að klifra. Önnur spönnin gekk undarlega erfiðlega hjá ykkur og við hinir vorum komnir í stóra stanzinn áður en þið kláruðuð 2. spönn.
-Eg man ekki betur en að ég hafi dorgað þig tvisvar, það seinna var uppundir brún og því lítil teygja í línunni….
-Gott te er bara til þess fallið að skerpa hugsunina-

Ég man samt ekki hvort það var eftir þessa Þilferð eða e-h aðra að við gengum ofanfrá að Einfaranum og að mig minnir Tvífaranum og dorguðum upp þá sem ekki höfðu klárað leiðirnar sínar, þ.e. við hentum niður línu og skipuðum mönnum að “koma sér upp”. Mér hefur alltaf fundist merkilegt hvað menn tóku þessum yfirgangi vel. Þetta var í kúbbferð og verður að skoðast í ljósi sögunnar og yfirvofandi jólaglöggs.
Ég hafði selflutt e-h inneftir og ég man að einhverjir þeirra gengu yfir að Þverfellshorni en við ferjuðum fyrir þá bíl að Mógilsá.

-Ívar..
Það var fastur liður að gera grín að göngumönnum ( sem fóru úr bænum kl 5:30) niðri í dal og getur hafa verið hvenar sem var…

Ég man að það var æði oft sem við ókum fram á Dag og Vidda sem voru þá búnir að þramma æði lengi…