Jólaklifurdagur Ísalp er orðinn fastur liður klifrarans í jólaundirbúningnum. Á laugardagsmorguninn fylltu Ísalp meðlimir bensínstöðina við Ártúnshöfða, gripu með sér kaffibolla og héldu inn í Hvalfjörð. Litla bílaplanið neðan við Múlafjall var fullt af bílum en þegar mest lét voru bílarnir 21 talsins.
Þrátt fyrir rok var góð stemning í fjallinu og aðstæður nokkuð góðar. Flestir héldu sig í leiðunum í niðurgöngugilinu þar sem ofanvaðslínum frá ÍFLM var komið fyrir og byrjendur fengu að spreyta sig. Aðrir héldu í önnur svæði í fjallinu en hópar klifruðu bæði Rísanda og Stíganda
Talið er að milli 40 og 50 manns hafi látið sjá sig á laugardaginn sem verður að teljast mjög góð mæting. Sérstaklega var gaman að sjá hve margar stelpur mættu.
Um kvöldið fjölmenntu Ísalp meðlimir á Sólón í útgáfupartí til að fagna nýju ársriti Ísalp. Ársritið fékk góðar viðtökur og þótti einkar glæsilegt.
Allar upplýsingar og myndir eru fengnar úr leiðavísinum „Kaldakinn“ eftir Sigurð Tómas Þórisson og þakkar Ísalp kærlega fyrir afnotin
The climbing
The first routes in Kaldakinn were established in the mid-90s, but the bulk was established during the Alpine Club´s ice climbing festivals in 2001 and 2007. The most famous route in the area is Stekkjastaur (A10), graded WI5/5+/6/6+ (depending on conditions). One of the most striking ice lines in the whole country and a must climb for any climber of that caliber and above. Several testpieces were established during an international celebrity visit at the 2007 ice festival. Professional ice climbers Albert Leichtfried and Markus Bendler climbed Captain Hook (M9/9+) and a handful of hard ice lines. Ines Papert and Audrey Gariepy esablished several WI5+ to WI6+ routes and did a monster 1000m linkup day with all routes WI5 or harder. The Kaldakinn area currently boast roughly 60 registered routes, ranging in difficulty from WI3-WI6 (and an M9/9+) and there are still a handful of unclimbed lines of varying difficulties. Most of the unclimbed lines are however either quite hard or do not form except in very good ice conditions. The lenght of the routes ranges from 20m to almost 200m and everything in between of course. Be wary of avalanche risk and of rocks falling from above, especially in sector C („the trenches“), in particular during a thaw and as spring approaches (with the sun warming up the dark cliffs). In most cases, the easiest and safest descent is via a rappel on a V-thread at the top of the routes. It is possible to walk off above sector A, but you have to walk almost to Björg to reach the descent gully (and there can be avalanche risk on the slopes above A).
Season
Iceland in general is very unpredictable in terms of ice and weather conditions in the winter. The best chance of good quality ice is in January/February. February being a better choice due to longer days and more ice buildup (NB the days are very short in Dec/Jan). March can give good conditions as well with even longer days but the chances of a thaw are starting to turn as spring approaches.
The sectors
O. Björg
Fyrsti sectorinn á leiðinni út að sjó, er alveg við bæinn Björg.
Leiðin er í miðju Teitsgili við Húsafell. Byrjar upp brattan kafla upp í lítinn helli og þaðan upp kerti undir höfuðveggnum. Þaðan var hliðrað til vinstri yfir að skoru milli kertis og veggs.
Fyrst farin af Halldóri Albertssyni, Frey Inga Björnssyni og Björgvini Hilmarssyni
Ofan við Laxfoss sem er í Reykjadal við Kleppjárnsreikir í Borgarfirði.
Teitsgil
Við Húsafell er flott gil sem býður uppá nokkrar skemmtilegar leiðir á bilinu WI-3 til WI-5. Oft eru þó bara WI-4 leiðir í aðstæðum, en flestar eru af þeirri gráðu.
FF: Davy Virdee, Haraldur Guðmundsson og Thorvaldur Grondal, 14.apríl 2006
Haraldur Guðmundsson var á ferðinni í Svarvaðardal tveim árum eftir að Wankers Syndrome var klifruð, páskana 2006. Þessu sinni var stefnan sett á línu sem liggur hægra megin við Rúnkarann og endar svo uppi á blátoppnum. Er leiðin nefnd í höfuðið á Ósk Norfjörð, fyrirsætunni íðilfögru.
FF: Andri Bjarnason, Haraldur Guðmundsson, Stefan Örn Kristjansson, 9.apríl 2004
Leiðin liggur upp miðgilið á fésinu, hægra megin við Ormapartí (sjá mynd). Löng og fjölbreytt leið sem að stærstum hluta er klifur í pökkuðum snjó með íshöftum inn á milli. Klifrað er um 400 m upp gilið að bröttu íshafti, þar sem gilið er hvað þrengst. Þar fyrir ofan liggur leiðin upp snjófláa og klettarana upp til hægri og endar með bröttu ís- og klettahafti. Sú spönn endar uppi á hrygg í um 1000 m hæð þar sem klifrinu lýkur. Hryggurinn liggur svo áfram að toppi fjallsins sem er 1177 m.y.s. Klifur í leiðinni ber að forðast ef minnsta snjóflóða/grjóthrunshætta er fyrir hendi. Niðurleiðin niður vesturhlið fjallsins og út Grýtudal, er brött og varasöm í miklum snjó (30-40° bratti). Gráðurnar endurspegla erfiðustu kafla leiðarinnar en tæknilega er leiðin vel viðráðanleg, aðalerfiðleikarnir felast í lengd hennar. Hægt er að klifra leiðina mestmegnis á hlaupandi tryggingum.
Rísandi vestari (hægri) var fyrsti stóri ísfossinn sem klifinn var í Múlafjalli. Eftir fyrsta haftið greinist ísfossinn í tvær rásir. Leiðin liggur upp hægri greinina sem er öllu erfiðara að klifra heldur en þá vinstri.
FF: Jón Geirsson og Snævarr Guðmundsson 21. apríl 1983
