Helgarspreijið

Hæ

Fyrst Telemarkararnir þegja ennþá þunnu hljóði um það hversu æðisgengilegt Telemark festivalið um helgina var, ætla ég bara að ríða á vaðið og spreija um það hversu frábært ísklifrið á suðvesturhorninu var um helgina.

Á laugardaginn kíktum við þrjú inn í Kórinn í Kjós, klifruðum Spora og Konudagsfossinn, sem báðir voru í príma aðstæðum. Konudagsfossinn sérstaklega var akfeitur, á eftir að standa af sér talsverða hláku. Veður var þó með versta móti.

Við Retro rifum okkur snemma á lappir á sunnudaginn og settum stefnuna á Eilífsdal. Dalurinn var beinfrosinn þannig að akfært var alla leið inn í botn. Eftir að hafa horft upp í biksvart kófið sem faldi leiðirnar í 10 mínútur ákváðum við að lífi og limum væri líklega betur borgið annarsstaðar þann daginn.

Við héldum förinni áfram inn Hvalfjörðinn og enduðum undir Ýringi í Brynjudal. Efsta haftið var heillegt að sjá neðan af vegi þó að neðri höftin væru ekki öll beisin. Þau reyndust öll klifranleg þó ekki væru þau að sama skapi tryggjanleg.

Efsta haftið reyndist hin besta skemmtun. Kertaður ís á köflum og MIKIÐ rennsli neðantil í fossinum var bara til að auka gleðina. Að koma svona tandurhreinn upp úr spönninni eftir þessa hressandi sturtu var líka bara bónus!

Í ljósi vísindalegrar samanburðarísfæði tek ég heilshugar undir orð A. Bjarnasonar að efsta haftið í Ýringi sé bona fide íslensk fimma. Verður trúlega hvorki mikið erfiðari né léttari í misjöfnu árferði.

Ein spurning að lokum: Hafa menn prófað að halda áfram og klifra síðustu höftin upp á brún? Eitt þeirra er stæðilegt að sjá úr fjarska, þó að tröllaukin hengjan sem slútti yfir hafi dregið úr spenningnum í gær hjá okkur félögunum.

Allez!

Skabbi