Dalurinn hans Eilífs

Jæja, ekki byrjaði sumarið verr hjá okkur Robba en svo að við skelltum okkur snemma í morgun í sumardags-fyrsta-klifur í Eilífsdal. Höfðum aldrei farið þangað áður og leist vel á stálið strax frá bústaðabyggðinni við Valshamar.
Upphófst þá 3,5km tölt með nokkur hundruð metra hækkun í lokin upp í ísinn. Hitinn var óbærilegur framan af enda blankalogn og brakandi sól og blíða (maður á nú ekki að kvarta yfir því en svitinn var bara tú möttsj).
Nú við vorum að spá í að skella okkur í Einfarann en svo ákváðum við að prófa eitthvað flottara og glugguðum á Tjaldsúlurnar. Smelltum upp fleyg í grjótið undir þeirri syðstu og bröltum upp í tveimur hálfum spönnum upp að klettaþilinu ofan hennar. Okkur leist ekki alveg nógu vel á stóra kertið í miðjunni, þá hugaðri menn hefði eflaust paufast upp það. Það var um 1,5m á breidd og tæpur metri á þykkt og rigndi mikið úr því og í kringum það. Í staðinn fórum við upp gríðarskemmtilega línu um 5m hægra megin við kertið. Var þetta létt 3ju gráðu brölt upp að stálinu, sem var um 10m þverhnípt og drulluerfitt fyrir okkur aukvisana (viðurkennum að hafa aðeins hvílt okkur á tryggingum) og svo tók við 10m 3ju gráðu cruise upp í topp fossins.
Ísinn var yfirleitt helvíti góður þó hann hafi verið dálítið blautur á köflum (einkum í stóra kertinu) og stundum eilítið holur undir. Þegar leið á daginn og hlýnaði fór þetta að verða svolítið blautt en samt allt í góðu lagi (verra að skrúfurnar bráðna fljótt út!!). Hinar tjaldsúlurnar buðu upp á þokkalegan ís, sú í miðjunni virtist góð nyrst og sú nyrsta var mjög glæsileg þó við höfum ekki þorað í hana. Ofan súlnanna var ekkert að hafa. Þilið var samfellt upp en við fórum ekki nógu nálægt til að skoða ísinn. Steppó og Halli laumuðust upp Einfarann án þess að við sæjum þá fyrr en eftir bröltið og sneru þeir við eftir helminginn en sögðu að hægt hefði verið að fara alla leið upp (það var þunn rás sem tengdi fossinn við hengjukerfið efst.
Þegar leið á daginn fór grjóthrun að verða helvíti skuggalegt og fengum við nokkra smásteina í okkur þó engin slys hafi orðið. Einn gaur á stærð við handbolta lenti um 1m frá okkur þegar við vorum að pakka saman til að fara heim. Mæli því með að menn fari um svæðið með varúð. Snjóbrekkurnar undir súlunum og Einfaranum urðu nokkuð blautar þegar leið á daginn og hafði t.d. sæmilega vegleg snjóspýja fallið niður Einfarann tiltölulega nýlega.
Þetta var s.s. mikil spekt enda staðurinn alveg magnaður! og nú fer líklega hver að verða síðastur að grípa síðustu ísdagana þarna innfrá!! (passið ykkur á mýrunum
Góða skemmtun!